#Grungefavs - Mad Season - River Of Deceit (1994)

Iedere generatie zijn genre(s). We hebben er al een boel zien passeren en overal hebben we favorieten aan overgehouden die we zijn blijven koesteren. Ook nadat de hype ver over was en - zoals meestal - ook de marketing er de gretige tengels had in gezet. Een weekje grungefavorietjes en de kroonkoningen 'Nevermind' en 'Ten' laten we met opzet buiten beschouwing. Want hoe goed ze ook zijn, de overkill aan airplay maakt dat we ze wel even kunnen missen.

Wat ons deze week bijzonder opvalt, is dat de grungegeneratie gemakkelijk met elkaar in samenwerking ging in allerlei verbanden en in verschillende hoedanigheden (producer, groepslid, acteurcameo,….). Mad Season was zo'n occasioneel samenwerkingsverband tussen Layne Staley (Alice In Chains) Mike McCready (Pearl Jam), bassist John Baker Saunders (The Walkabouts) en drummer Barrett Martin (Screaming Trees).

Eén plaat. En een goede bovendien. Hoe dat zo tot stand kwam? In 1994 ging Mike McCready naar een afkickcentrum in Minneapolis vanwege zijn alcohol- en drugproblemen. Daar ontmoette hij John Baker Saunders. En toen McCready terugkeerde naar Seattle samen met Saunders, belde hij Martin op. Met zijn drieën begonnen ze te jammen en er vloeiden stukken uit om nummers te maken. McCready belde Staley op om als zanger te fungeren. Die worstelde overigens ook nog met zijn heroïneverslaving.

De reden dat McCready Staley vroeg, had een diepere betekenis dan zomaar een zanger te vinden. Hij hoopte hiermee dat de verslaafde Staley tussen muzikanten, die (terug) clean waren, zou stoppen met de heroïne. Eerst als The Gacy Bunch (een samenvoeging van seriemoordenaar John Wayne Gacy en de sitcomhelden 'The Brady Bunch'), maar even later omgevormd tot Mad Season (een zinspeling op hun drugsverleden. Engelsen hanteren Mad Season namelijk als het moment dat hallucinogene paddenstoelen bloeien).

Ze nemen een lp op in de Bad Animals Studio in Seattle en produceren alles zelf met nog een extra gast in de persoon van - hij weer - Mark Lanegan. Mad Season was een profetische naamkeuze, want het zou bij één plaat blijven, aangezien zowel Saunders (1999) als Staley (2002) uiteindelijk nooit van de verslaving afraakten en uiteindelijk bezweken aan een overdosis.

Profetische tekst ook in dit River Of Deceit: “The only direction we flow is down / Down, oh down.”