Green River - 'Rehab Doll'

RE:introducing

Het befaamde Sub Pop-label is langzaam maar zeker de muzikale archieven aan het afstoffen om de jarentachtighoogdagen en de bloeiende Seattle grungescene terug in de kijker te plaatsen. Volgende band op rij: Green River. Een supergroep avant la lettre die een vijftal jaren overleefde alvorens twee bandleden wegens te veel punkattitude Mother Love Bone en later Pearl Jam uit de grond zouden stampen en twee andere bandleden wegens nog niet genoeg punkattitude Mudhoney oprichtten.

‘Rehab Doll’ is de enige echte, volwaardige langspeler van Green River, de eveneens heruitgegeven ep ‘Dry As A Bone’ niet meegeteld. Acht vette songs op rij staat de band in de steigers en laat bewust geen ruimte voor “softe” muziek of meezingmomenten. En Sub Pop doet daar anno 2019 natuurlijk nog een vette greep demo’s, onuitgegeven nummers (waaronder een cover van Bowie's Queen Bitch) en herwerkte songs bij, om toch aan achttien uppercuts te komen.

“We saw punk, psychedelica, metal and funk as colors to be used together”, aldus frontman Mark Arm. En zo mag je het gerust beschouwen. Neem het ongebreidelde van punkfunkers Living Colour en experimentele noiserockers Sonic Youth samen (om maar twee tijdgenoten te noemen), smeer er die heerlijk groezelige en rommelige sound doorheen en je komt aardig in de buurt. Op het hitsige Swallow My Pride zingt Kim ‘Sonic Youth’ Gordon trouwens mee als backingzangeres.

Denk aan erg hoekige noiserock, knallers van songs die soms bijna op ADHD-achtige wijze van structuur wijzigen – ook jazz wordt als invloed aangereikt – en regelmatig uitbundig exploderen. Een songtrack die schuurt en schraapt, maar ook in een wilde punkjam uit elkaar spat? Check! Door elkaar zingen en roepen en spelen met het geklaag van gitaar en zang? Check! Een funky tussenstukje met slappin’ bas in Smilin’ And Dyin’ alvorens Mark Arm en de zwaar solerende gitaar van Stone Gossard het dak eraf spelen? Check! Muzikaal te situeren tussen geniaal en geschift.

‘Rehab Doll’ is een plaat die het meer dan waard is om afgestoft te worden. Green River verdient immers een eigen hoofdstuk in de Seattle punk en is een “must” voor fans die graag het rijtje Melvins-, Mudhoney- en Nirvana-platen aanvullen. En weet je wat? Voor één keer is achttien tracks nu eens geen al te grote opgave. Merci, Sub Pop.