Graaien in de koekjestrommel van Eurosonic (2/2)

Voorbeschouwing

Telkens weer is het een titanenjob om die paar muzikanten of groepen te selecteren uit het massieve aanbod dat ESNS elk jaar weer voor je neus zet. Wij deden nog eens een hopeloze poging.

Eliza

Eerlijk waar: we zijn bij Eliza terechtgekomen via een Spotify-playlist. Maar in de promotekst staat dat haar Colors-show op YouTube al 8 miljoen views heeft verzameld. Het feit dat ze in het filmpje in een doorschijnend nachtjaponnetje voor de micro staat, zit daar vast voor niks tussen. Maar bon, van de overvloed aan r&b die we geskipt hebben bij het scannen van Eurosonic-artisten is dit het enige nummer dat we hebben uitgeluisterd. Dus we geven het een kans.

 

Ferris & Sylvester

Bluesrock verdorie, zijn daar nog liefhebbers van? Blijkbaar wel dus. Dit frisgroene duo heeft ongetwijfeld het warm water niet uitgevonden, maar brengt het alvast op boeiende wijze. Gitaar en bas, elektrisch en akoestische, het kan allemaal voor Issy Ferris en Archie Sylvester. Een eerste plaat is er al, de doorbraak nog niet, maar wie weet is er volgend jaar wel een plaatsje op Roots & Roses of Blues Peer voor dit tweetal. Van ons mag het nu al, maar we komen hier nog op terug.

 

Girl In Red

Marie zegt expliciet in haar Twitter-bio: ik ben 1negentien ik ben geen band, ik maak muziek in mijn kamer. Verder is ze activistisch lesbisch en gaf ze haar eerste concert ooit op 28 april jongstleden. We verwachten dus weinig podiumpresence, maar als dat gecompenseerd kan worden met het enthousiasme waar haar songs van overlopen dan zal dit optreden niet teleurstellen.

 

Gold

Het Rotterdamse Gold is een postmetal-/rockband die al drie avontuurlijke, tekstueel verontrustende albums uitbracht en gewerkt heeft met elektronica-artiesten als Necro Deathmort. Speciaal voor Eurosonic treden ze uitzonderlijk nog eens op - de band is immers al volop in voorbereiding voor de promotieronde van het nieuwe album, dat in april uitkomt.

 

Hugar

Het is moeilijk om uit het sleespoor van Sigur Ros, te blijven als je uit Ijsland komt. Maar dit Hugar blendt haar muziek evengoed met elektronica als met neoklassieke elementen. Soms, als er zang aan te pas komt en de trombone van Bergur Þórisson zich laat horen, doemen bij ons visioenen van The Antlers op, maar dat is uiteindelijk al even weinig passend als de eerder genoemde Ijslanders. Heel erg benieuwd hoe ze dit live gaan brengen.

 

Louise Lemón

Het muziek van de Zweedse Louise Lemón is het beste te omschrijven als deathgospel. Live heeft de geruchtenmolen het over een sensatie met luide muziek en krachtige soulvolle vocalen. Ze bracht haar ep 'Purge', gemixt door de Amerikaanse producer Randall Dunn (Thurston Moore, Chelsea Wolfe) uit via het Zweedse label Icons Creating Evil Art in 2017 en ontlokte bij lokale critici termen uit als duister, claustrofobisch en behoorlijk briljant. Fans van de eerder genoemde Chelsea Wolfe, Zeal & Ardor of pakweg Emma Ruth Rundle staan best op de eerste rij.

 

Möbius

Möbius zijn twee jonge Slovaakse muzikanten, opgegroeid in de hardcore- en punksubcultuur. Een beetje zoals Mantar, maar deze jongens trekken eerder de kaart van sludge, drone en doom. De langzame drumaanslagen, verweven met vette gitaarriffs, vormen een killersound. In minimalistische set-up van gitaar en drums spelen ze trage, volledig instrumentale hardcore, sludge of stonerrock. Fans van Earth, Sunn O))), Eyehategod of Electric Wizard zullen zeker niet teleurgesteld worden.

 

Niko Casal

Hij maakte voorheen vooral muziek voor films, maar heeft intussen ook zijn eerste langspeler klaar. En dat is voor één keer eens (nog) geen filmmuziek. Neoklassiek met een vleugje Philip Glass. Dat wordt genieten met grote G. Dat wordt de ogen sluiten en wegdromen. En hij kent dan ook nog eens zijn klassiekers, want Jon Hopkins' Singularity maakt hij zich ook helemaal eigen.

 

Wannes Cappelle, Broeder Dieleman en Frans Grapperhaus

Het is misschien wat raar om in het "verre" Groningen naar Belgen te gaan kijken, maar zelfs zonder nationalistisch te zijn moet het gezegd: sommige van de interessantste inzendingen komen dit jaar uit België. Wat Wannes Cappelle (van Het Zesde Metaal) bekookstooft samen met de Nederlandse Broeder Dieleman en cellist Frans Grapperhaus klinkt zo goed! Onlangs nog terecht een #dagelijksbrood!

Kristof Van Landschoot, Bert Gysemans