Gov't Mule - 'Stoned Side Of The Mule'

Onontbeerlijk is het zeker niet, verdienstelijk en respectvol dan weer wel. Geen essentiële must-have, deze plaat, maar voor eenieder die een oerdegelijk eresaluut aan de grondleggers wel kan smaken zeker aan te bevelen. Gov’t Mule brengt op 'Stoned Side Of The Mule' onvoorwaardelijk een gepast saluut aan de pionierende gangmakers.

Het is ook geen nieuwe plaat, want hij werd twintig jaar geleden al eens op de wereld losgelaten. Maar de iconen van de Southern Rock, Gov’t Mule,  brengen een reeks tributes opnieuw uit. Op cd, maar ook op transparant blauw en rood gekleurd vinyl, kwestie van uw centen wijs te beleggen. 

Maar het moest hier behalve over uw portefeuille ook over The Rolling Stones gaan, die een wonderlijk eresaluut toebedeeld kregen op 31 oktober 2009 in het Tower Theater in Pennsylvania waar gedurende drie avonden enkel Stones-songs werden aangeleverd. Gov’t Mule deden het eerder ook al voor Led Zeppelin en Pink Floyd. Plezierig om vast te stellen is ook dat ze niet enkel de platgetreden Stones-paadjes bewandelen, maar ook verrassende keuzes durven maken en zich niet laten beperken door de sixties of early seventies. De hele tijdslijn wordt aangestipt en latere kleppers als Shattered (van 'Some Girls') of Slave ('Tattoo You') komen aan bod. 

Gov’t Mule doet dat met veel vakmanschap en overgave en ook de typische improvisaties zorgen voor de onderscheidende factor. Een jam als Ventilator Blues wordt zo een nog een grotere jamsessie dan het op 'Exile On Main Street al is: ruim zeven minuten en dubbel zo lang als het origineel. Heerlijk wegmeanderen. Het valt dan ook op dat ballads als Angie en Wild Horses hen iets minder liggen. Knallen doen ze het liefst en dan zit zo'n ballad al eens een beetje in de weg.

Maar laat dat het feestje nu niet verknoeien, want er valt voor de classic rock-liefhebbers meer dan voldoende te knikken en shaken. Warren Haynes en zijn trawanten weten perfect hoe goede boogie en deftige rhythm ’n blues in elkaar zitten.  Niet voor niets draagt de man een verleden in de Allman Brothers Band met zich mee. Jagger en Richards kunnen op beide oren slapen: de stenen artefacten worden hier met alle respect en vuur bejegend.