#God(deloos) - Tori Amos - God
De hoogste, die van hierboven, de man met de witte baard, ... Noem hem hoe je zelf maar wil. Geloof erin of niet. Maak ervan wat je wil. Deze week laten we enkele stemmen horen die er een eigen mening over hebben.
'Under The Pink' was onze officiële kennismaking met Tori Amos. Jawel, we hadden de vibe rond 'Little Earthquakes', het debuut van de roodharige dame, ergens wel opgevangen, maar helemaal was die nog niet tot ons doorgedrongen. Bij 'Under The Pink' hoorde ook Cornflake Girl, waarmee ze ons (en ons waarschijnlijk niet alleen) definitief over de streep trok. Het is een liefde die is blijven duren. Want ook vandaag nog kunnen we haar werk (misschien niet alles, maar toch) appreciëren.
Op die eerstgenoemde plaat staat ook het fabuleuze God, dat ons eigenlijk ook toen al opviel. In deze contreien deed het niet wat het in de VS deed, maar desondanks was het op zijn minst een opmerkelijk nummer. De eigenwijze kijk van Amos op het fenomeen intrigeerde ons en tot vandaag blijft het één van onze favoriete tracks uit haar werk.
Ook toen al bewees Tori Amos dus behoorlijk eigengereid te zijn. Alleen al de manier waarop ze achter de piano zit, is iets wat je zelden elders zag (of zelfs nu nog ziet). Dat zorgde er misschien zelfs voor dat ze van school werd gestuurd, toen ze elf jaar oud was. En haar vader, die een methodistische dominee was, zal zeker ook hebben bijgedragen tot de manier waarover ze over de allerhoogste denkt.
“There’s a division of power, male and female power, and there’s a division within my own being” zegt Amos zelf over de song in kwestie. “There’s been a dishonoring of us with each other, and us with ourselves, and women against women, and men against men, and women against men … and that’s how the song God got written. The institutional God who’s been ruling the universe, in the books, has to be held accountable. I want to have a cup of tea with him and just have a little chat. I feel like the song is a releasing, a sharing. It’s honest and loving. And it’s sensuous. It’s the goddess coming forth and saying, ‘Come here, baby. I think you’ve had a bit of a rough job, and I don’t mind helping out now.’ Which I think is really cute.”
De piano mag dan samen met de stem de voornaamste factor in God zijn, er was ook nog de gitaar van Steve Caton. Die speelde al eerder met haar samen, met name in de band uit de eighties Y Kant Tori Read. Caton zou nog meer met haar spelen en opnemen tijdens de tournees voor het derde en vierde album. Vreemd genoeg was de protagoniste niet echt een voorstander van die specifieke gitaarsectie. Caton zei daarover aan Virtual Guitar: “I remember Tori was out shopping that day with her friend and assistant at the time, Judy, and came back to find that I had introduced the Industrial Revolution meets 'The Twilight Zone' into the potential single track on the album".
"She was not initially won over. I think nervousness would best describe her first reaction. Later, this little part became a real point of concern. There was so much fear amongst the management and record company people that radio would not play the song in that ‘crazy, left-of-center state’ that [producer] Eric Rosse was instructed by someone at Atlantic Records to make several different mixes of the tune with varying amounts of The Dreaded Guitar Noise, the last mix being completely devoid of it. The different mixes were all put on a CD and sent to radio so the program directors could choose for themselves which version of ‘God’ they wanted to air. All the business people thought that the mix sans guitar would be the one. Of course, radio picked the one with the loudest noise guitar. A great moment for me. A vindication of sorts.”
Dat de song als single niet echt een succes was, deerde haar in elk geval niet. Het zijn trouwens vooral albums (geweest), waarmee ze haar geld verdiende, iets waar wij evenmin rouwig om zijn.
Dus gezien de situatie hier beneden, beste god, "Do you need a woman to look after you?"