#God(deloos) - Elvis Costello – God's Comic

De hoogste, die van hierboven, de man met de witte baard, ... Noem hem hoe je zelf maar wil. Geloof erin of niet. Maak ervan wat je wil. Deze week laten we enkele stemmen horen die er een eigen mening over hebben.

In de discografie van Elvis Costello valt 'Spike' op voor twee redenen: het is de eerste soloplaat van de man sinds 'My Aim Is True' en het album wijkt grondig af van al wat daaraan voorafging. De bijhorende tour bracht Costello trouwens ook naar Rock Werchter, waar hij zijn eentje de wei op een hoopje speelde. En God's Comic is misschien wel één van de beste songs op dat album.

Zelf zei Costello over de song: “I wrote that in Greenland. It’s the only song I’ve written above the Arctic Circle. It was so Godlike in a childish sort of way – y’know how we perceive God and Santa CIaus as wise old men with big white beards. Greenland was quite spiritually uplifting, the expanse, the whiteness, the whole feeling of being literally at the edge of the world. The song came out differently. It’s about a drunken sleezebag priest dying and arriving in heaven which is God’s MFi warehouse full of all his wonderful creations. God’s reading Jeffrey Archer with one eye and Brett Easton Ellis with the other, watching Sky channel on one of his five functioning TVs and 'It’s A Wonderful Life' on another and… he’s agog at humanity. Y’know, it’s come to this! Jesus! I should have given the world to the monkeys.”

Zoals we dat van Costello gewend zijn, staat het nummer bol van de fantastische vondsten, waarbij hij het dan uiteraard niet kan laten om de pen voluit in vitriool te dippen. Andrew Lloyd Webber moet er bijvoorbeeld aan geloven.

Wat hebben wij mensen ook aangeklooid op dit schoon stukje heelal. En eruit leren lijkt ook al niet te lukken. Gelukkig zetten dit soort songs ons dan toch af en toe met de voeten op de grond.