#Gitaarjumpstarters - The Sidewinders - We Don’t Do That Anymore (1990)

Muziek is altijd en immer op één of andere manier aanwezig. Soms opvallend, soms puur als aangenaam geluidsbehang, maar er zijn een paar plaatjes, die ons terstond goesting doen krijgen om zo snel mogelijk zelf de gitaar op te nemen en aan de slag te gaan. En heel vaak zit het hem in die fijnzinnige gitaarriedel of onweerstaanbare riff, die een nummer verheffen tot dat sonische wondertje dat de hele dag als een oorwurm in je brein zal rondspoken.

Wij kregen dit mee van 'Update' van Studio Brussel, een avondprogramma dat in nieuwe muziekjes grossierde, die met de fluwelen stem van Chantal Pattyn werden aaneengepraat.

Dit was een heerlijke single die nu eens aan R.E.M. deed denken met krinkelende winkelende Rickenbackers en dan weer aan de klankkleur van Bob Mould op zijn popperdedpopst, maar de melancholische inslag was vooral van henzelf, die moeite hadden om volwassen te worden: “Staying up all night / We don’t do that anymore / Money was always tight / But we don’t need that anymore / Send me down a sign / But we should take our time”.

Eén van die vele gitaargroepjes van eind jaren tachtig begin jaren negentig die verdienstelijk scoorden, maar niet doorbraken. The Sidewinders waren van Arizona en startten als rootspunkgroep die de toen gekende weg van traditionele indiegroep naar majorlabel volgde om na één of twee platen gedropt te worden als een hete patat.

Dit kwam uit hun laatste exploot 'Auntie Ramos’ Pool Hall' voor major label RCA en daarna werd nooit nog iets van hen vernomen. Maar We Don’t Do That Anymore blijft een fraaie single die ons bijna dertig jaar later kan verblijden en aanzetten om de Fenderamp uit de standby-stand te halen.