#GetoetstEnWel - The Rolling Stones - She’s A Rainbow (1967)

Pianoriedels die bepalend zijn voor een nummer, gekoppeld aan welbepaalde herinneringen. Er zijn er heel veel, maar deze pianistieke toetsen doen het voor ons nog altijd.

De geur van 1967 zit weer helemaal in de neus als we deze van The Rolling Stones horen, terwijl we toendertijd vol spanning aan de ITT Schaub-Lorenz-cassetterecorder zaten om de 'Top Honderd Aller Tijden' voorbij middernacht op Hilversum te verslinden en vast te leggen. We kenden de Stones op die leeftijd vooral van 'Black And Blue' en de funky hits Fool To Cry en Hot Stuff en we hadden nog maar een fractie van hun sixtiescatalogus in de gaten. En elk nieuw geluid uit die sixties klonk exotisch, spannend en veelbelovend. 

Zo ook She’s A Rainbow met dat fantastische, sprookjesachtige pianoriedeltje dat doorheen het hele nummer geweven was (de piano was eigenlijk een Celesta, een soort van zacht harmonium dat de opdracht had om "hemels" te klinken). Het nummer zou nu nooit nog in een top honderd aller tijden raken, maar toen, in 1967, nog wel. 

Het strijkersarrangement was van de hand van John Paul Jones, de latere bassist en toetsenman van Led Zeppelin. The Stones zochten heel hard (te hard) naar een antwoord op ‘Sergeant Pepper's Lonely Hearts Club Band' van de Fab Four en die Love-and-Peace-beweging was voor de zogenaamde "smerige" Stones sowieso geen vertrouwd terrein, dat ze al snel verlieten om terug in de vertrouwde bluesrhythmrockniche rond te razen. 

Het pianostukje staat op conto van Nicky Hopkins, de vaste pianist in de periode 1967 tot 1976 met credits op de allerbeste Stonesplaten ('Between The Buttons', 'Their Satanic Majesties Request', 'Beggar's Banquet', 'Let It Bleed', 'Exile On Main Street', 'Black And Blue',..) maar hij verleende ook hand- en spandiensten aan The Who, The Beatles, Neil Young, The Kinks, Rod Stewart, Steve Miller Band en vele anderen. De Londonse Hopkins overleed op vijftigjarige leeftijd in 1994 in Nashville ten gevolge van complicaties na een operatie die te maken had met de ziekte van Crohn waaraan hij leed.

The Stones speelden het nummer live zelden of nooit tot het op algemeen verzoek met de 'Bridges To Babylon'-tour in 1997 opnieuw op de playlist verscheen en sinds 2016 kreeg het een vaste plaats in de setlist.