#GetoetstEnWel - Stevie Wonder - Superstition (1982)
Pianoriedels die bepalend zijn voor een nummer, gekoppeld aan welbepaalde herinneringen. Er zijn er heel veel, maar deze pianistieke toetsen doen het voor ons nog altijd.
Onze inhaalbeweging in fijne muziekjes kwam in een forse stroomversnelling op het moment dat wij in Brussel terechtkwamen aan de VUB. Alles waar we daarvoor de brede neus ophaalden als hardrocker of als new waver had nu onze onvoorwaardelijke en toegewijde aandacht. En dat ging echt alle kanten op: van jazz naar soul naar klassiek naar pop naar noise enzovoort. Er bleef maar één criterium over: kwalitatief.
Brussel was wat dat betreft een behoorlijk interessante plek om spullen te vinden: een netwerk van zeer degelijke eerste- en tweedehands platenwinkels, bibliotheken met een forse mediatheek (aan de Munt maar vooral aan Passage 44) en prima radio (de toenmalige, prille Studio Brussel en stadsradio FM BXL).
Alles kwam in golven. Als je een prima 'Innervisions' op de kop kon tikken, die instant bekoorde, kon je er vanop aan dat in de eerstkomende weken en maanden het betere stuk van de Wonder-backcatalogue ('Talking Book', 'Songs In the Key Of Life', 'Fulfillingness' 'First Finale', 'Music Of My Mind') voor geen geld werd eigen gemaakt.
En die 'Songs In The Key Of Life' bevatte singles om U tegen te zeggen: Sir Duke en vooral I Wish, maar hét paradepaardje was Superstition van 'Talking Book' met één van de meest groovy toetsenpartijen ooit toevertrouwd aan vinyl. Stevie Wonder schreef Superstition voor Jeff Beck, die gitaarpartijen moest inspelen in ruil voor dit nummer. Beck nam de tijd om de song op te nemen en tegen de tijd dat hij het uitbracht, had ook Stevie Wonder zijn versie de wereld in gestuurd, die het vol omarmde en er een dikke hit van maakte, waardoor Beck zich tekortgedaan voelde.
Wonder maakte ook een straffe crossover naar het rockpubliek, hetgeen versterkt werd door een voorprogramma voor The Rolling Stones, waarmee hij vele fans won, net voor hij 'Talking Book' uitbracht in oktober 1972. Een ander straf marketingmoment dat Superstition een boost gaf, was een passage in Sesame Street in 1973, waar een zeven minuten lange versie van de song met enthousiaste kinderen en poppen aandacht genereerde bij een nieuw publiek. Het leverde hem een tweede nummeréénhit op, na Fingertips (Part 2) in 1963.
Jeff Beck bracht het uiteindelijk in 1975 uit in instrumentale versie op de lp ‘Blow By Blow’, die ook behoorlijk scoorde, waardoor zijn reputatie als guitarslinger gevestigd werd. Een andere gitaarheld, die met Superstition hoge ogen gooide, was Stevie Ray Vaughan, die het nummer met veel bijval live bracht op ‘Live Alive’ in 1986 en het ook als single uitbracht.
Voor de kenners: het toetsenbord, waarop de funky intro gespeeld wordt, is een Hohner Clavinet C. Tegenwoordig doet Wonder het live met een Hohner Clavinet D6.