Geert Verheyen

Achtergrond

Voor we weer met een kater, vetter dan Garfield, de afgevallen naalden van de kerstboom uit ons vast tapijt zitten peuteren en ons nog amper kunnen herinneren welke goede voornemens we op nieuwjaarsnacht weer tegen beter weten in hebben gemaakt, hebben we voor u nog een hele resem eindejaarslijstjes van onze redacteurs en echte would-be BV's.

Verslaafd aan concerten, verslaafd aan platen, verslaafd aan muziek, tout court. En dan is er nog het schrijven waar hij, euh… tja, verslaafd aan is. Om nog te zwijgen van film en tv-series. Met andere woorden: onze Geert Verheyen heeft meer dan één probleem. In 2015 waren het de volgende zaken, die zijn probleem verder deden aangroeien.

 

 

De beste van het jaar

1. Björk – ‘Vulnicura’
2. Sufjan Stevens – ‘Carrie & Lowell’
3. Titus Andronicus – ‘The Most Lamentable Tragedy’
4. Kendrick Lamar – ‘To Pimp A Butterfly’
5. Kurt Vile – b’lieve I’m goin’ down’’
6. Tobias Jesso Jr. – ‘Goon’
7. The Waterboys – ‘Modern Blues’
8. Courtney Barnett – ‘Sometimes I Sit And Think, Sometimes I Just Sit’
9. Destroyer – ‘Poison Season’
10. John Grant – ‘Grey Tickles, Black Pressure’

Amai, dat kon beter!

Ik begrijp het niet, de hype rond Adele. Ik begrijp die niet. Ik heb het geprobeerd, maar het enige dat ik hoor als ik naar Adele luister ik een overdosis dramatiek in middelmatige songs. Het enige wat ik zie als ik naar Adele kijk is een fake gevoel.

En verder: moeten we écht allemaal heulen met hetzelfde handvol artiesten, Studio Brussel (Foo Fighters, Editors, Muse, Adele en Oscar & The Wolf) of mogen we ook eens naar iets anders luisteren?

Mocht ik de tijd kunnen terugspoelen

Mede door een relatief zwak festivaljaar denk ik dat ik weinig gemist heb dit jaar. Dit jaar zullen we stranden op veertig festivalshows, wat iets minder is dan gewoonlijk, maar toch nog aardig.

U hebt deze toch gezien?

De afbeelding van het artwork van 'Depression Cherry' van Beach House (zie hoger) doet eigenlijk afbreuk aan de echte kwaliteiten van de hoes, maar wie die ze in huis gehaald heeft, weet waarom ik ze hier toch geplaatst heb. ‘Depression Cherry’ is door zijn stoffen bekleding aan binnen- en buitenkant mijn favoriete knuffelbeest van het jaar geworden.

Straf live

1. Nick Cave – Cirque Royal, 09/05/2015
2. Sufjan Stevens – Bozar, 10/09/2015
3. Patti Smith – Rock Werchter, 25/06
4. Death From Above 1979 – AB, 01/03
5. U2 – Sportpaleis, 14/10/2015 (beide shows gezien, de tweede was de strafste)

In de marge

Hoe kan ik hier niet schrijven over de aanslagen in Parijs op die noodlottige 13de november. Het ging uiteraard niet alleen om de muziek, maar met het hoge slachtoffersaantal in Le Bataclan werd de muziekwereld, zowel liefhebbers als uitvoerders, wel in het hart getroffen.

Het optreden van Eagles Of Death Metal was meteen de laatste keer dat een rock- of popconcert nog gewoon een concert kon zijn. Het was levensveranderend, ook voor iedereen die er niet bij was.

Een paar dagen later belde mijn vader, met de vraag om toch een beetje uit te kijken als ik die avond naar de AB zou gaan. Plotseling moesten we ook allemaal gefouilleerd worden aan de ingang wegens terreurdreiging. Een vreemd gevoel in een concertzaal die je bijna als je tweede thuis beschouwt.

Coming up

Ik zeg het hier al drie jaar, maar die nieuwe Tool mag er eindelijk aankomen in 2016. Verder kijk ik vol verlangen uit naar de nieuwe platen van David Bowie, Radiohead, Gorillaz, Frank Ocean, Beck, PJ Harvey en Last Shadow Puppets.  En ik hoop dat ‘Goon’ van Tobias Jesso Jr. geen toevalstreffer zal blijken.

Ik hoop dat The Libertines de weg zullen vinden naar het podium van AB, ik hoop dat Trixie Whitley zal overdonderen op haar eerste grootse optreden, in Lotto Arena. En ik hoop dat The Cure een show van minstens drie uur zal spelen in het Sportpaleis

En als we in eigen land eens zot willen doen: zou Tim Vanhamel Millionaire eens willen samenfluiten?