Freckleface: de zomersproeten van Arno Hintjens
Achtergrond
De singel Honey Bee/Trouble in Mind van Tjens Couter is een van de kostbaarste objecten in onze platenkast. En ‘TC Matic in parochiezaal Sint-Anna in Aalst’ heeft een prominente plaats in het lijstje van ‘All-time Favorite Concerts’. Naast een reeks concerten van Bowie, Radiohead, Prince, Nick Cave, Beastie Boys Arcade Fire, dEUS en – shoot me - Queen. Het zegt iets over de pletwals die Arno en zijn TC Matic toen waren.
Pletwalsen doet Arno al een poosje niet meer. In die mate zelfs dat we soms tegen de aandrang moeten vechten om ‘Le Beau Arno’ te desavoueren. Arno’s concert op Leffingeleuren, van twee jaar geleden was een ontgoocheling van de eerste tot de laatste seconde. We hadden over met een van de meest schitterende sterren aan het Belgische rock- en popfirmament.
‘Arno heeft al vijftien jaar geen goeie plaat meer gemaakt’ was een van de – achteraf beschamende – boutades die we toen in de mond namen. Het was warm, het was laat, en de wijsheid was in de kan. Aan de overkant van de tafel werd een wenkbrauw gefronst. De volgende dag kregen we een mailtje van de jonge popgod: “Peter, ook op de laatste platen van Arno staan songs waar ik van hou.“ Er waren twee links bijgevoegd: deze en deze.
Om maar te zeggen. Sommige (ex-)helden hebben het nadeel dat ze er nog zijn. Na een tijdje ga je hun werk, ondanks jezelf, toch als vanzelfsprekend beschouwen. Tot er iemand je op je nummer zet met een mailtje van één regel. Arno wordt wellicht te vaak als vanzelfsprekend beschouwd. Hij is er altijd al geweest. Had de man de pijp aan Maarten gegeven na TC Matic dan kon hij mogelijks op intergalactische verering. Nu lijkt tot het rockmeubilair te beschouwen. Maar is een original en respect is due, zoals dat heet. En dat we dat vooral nooit meer vergeten.
Freckleface was het eerste bandje van Arno en Paul Couter. Hun heruitgebrachte debuutplaat is een rariteit. Meer een demo dan een echte plaat eigenlijk, met twee zangers die blues, soul en progrock afwisselen, opgenomen in een halve dag, in de refter van een schooltje.
Jonge wrockwolven die zich in die omstandigheden herkennen, mogen nu de hand opsteken. De geluidstechnicus die de opnames begeleidde had geen ervaring met rock, wel met kinderkoren. En bovendien mocht er niet te luid gespeeld worden. I kid you not. De groep voelde zich – begrijpelijkerwijs – nogal ontevreden over het geproduceerde geluid. En dat is er aan te horen: de ijle, bijna vrouwelijke bluesuithalen van Paul Vandecasteele in het jazzy If We, de onzekere, zachte ‘wooh’ van Arno in Trouble in Mind.
Muzikaal is dit geen memorabele plaat, maar wel een hebbedingetje om in huis te halen. Een les in vaderlandse popgeschiedenis en zeker herkenbaar voor elke jonge muzikant die vandaag, barstend van ambitie en goesting demostudio, repetitiekot en optreden voor vijf man en een paardenkop combineert.
De versie van de classic Trouble in Mind kuiert hier eerder in zichzelf gekeerd voorbij. Het mocht niet te luid en de Arno had toen blijkbaar nog enig respect voor gezag. Deze opnames waren meteen ook de zwanenzang van Freckleface. Ook dat is herkenbaar: de ene week de studio - of het schooltje - in voor een demo, de volgende week gesplit. Nauwelijks enkele maanden later namen Arno en Paul Couter als Tjens Couter een ziedende versie van Trouble in Mind op. De Arno die we veel later ook zagen in Parochiezaal Sint-Anna in Aalst, huilend naar de maan als een in het nauw gedreven gewonde wolf. De rest is geschiedenis. Respect.