Francis Cabrel - 'L'Essentiel 1977-2017'

RE:introducing

Het zal wel amper in te denken zijn voor de meeste Fransen, de periode waarin er op hun zenders nog geen muziek klonk van Francis Cabrel, de meest gerespecteerde chansonnier van het land. Geen "héros de la nation" zoals Johnny, geen cultfiguur à la Renaud, niet de meest geliefde Fransman zoals kluizenaar Jean Jacques Goldman. Neen, Cabrel is de uiterst getalenteerde muzikant die in mooie, bij momenten zelfs poëtische teksten met een sympathiek accent du sud-ouest precies de gevoelens verwoordt die de overgrote meerderheid van de Fransen ervaren. Hopelijk krijgt hij met deze uitgebreide (drie volle cd’s) compilatie ook in Vlaanderen de erkenning die hij verdient.

Francis Cabrel - 'L'Essentiel 1977-2017'

Francis Cabrel is geen veelschrijver – dertien studioalbums op veertig jaar is geen superproductie – maar wat hij schrijft haalt altijd een hoog niveau. Soms zitten daar enkele instant-hits tussen. Je L’Aime A Mourir, C’est Ecrit, La Cabane Du Pêcheur, La Corrida en J’en Passe zijn ondertussen gemeenschapsgoederen geworden bij de zuiderburen. Maar plus est en lui; ook in deze collectie, zoals in elk van zijn cd’s zitten minder gekende, maar niet minder schitterende parels. C’était l’Hiver is tegelijk sober en aangrijpend, Octobre maakt de herfst haast tastbaar, Le Chêne Liège drijft op een aanstekelijk ritme en de luisteraar dwaalt wellicht af naar het zuiden.

Bij dit overzicht valt ook op dat Cabrel, zij het haast ongemerkt, zowel tekstueel als muzikaal geëvolueerd is, gerijpt zoals de goede wijnen uit zijn land. Was de liefde de grote inspiratie in zijn beginjaren, dan komen er later ook andere thema’s aan bod. Le Monde Est Sourd haalt in een flinke vaart uit tegen sociaal onrecht en hypocrisie, Saïd Et Mohamed behandelt de in Frankrijk soms erg nijpende migratieproblematiek, het reeds vermelde La Corrida is een indrukwekkend aanklacht. Cabrel was een tijdlang lid van de gemeenteraad voor Ecolo; vandaar dat lied! Muzikaal is het heel subtiel: de mooie melodieën blijven steeds overeind, maar de arrangementen worden rijker en subtieler tegelijk. Ook is hij met het ouder worden steeds beschouwender geworden. Geen grote verhalen maar wel kleine en bloedmooie tableaus van een kind (Elle Dort), een gevoel of sfeer (Hors-Saison).

De echte Cabrel-liefhebber zal wellicht de hele collectie van Cabrels oeuvre al in de kast hebben. Eens men immers met zijn werk in contact gekomen is, verandert het leven en wordt Franse muziek plots weer “présentable”. Waarom zou die fan zich deze uitstekende collectie dan nog aanschaffen? De redenen zijn overvloedig. Er zijn niet alleen, handig verspreid over de drie schijfjes de live versies. Ze geven een aparte kijk op "la vie après" van een chanson; met een straffere solo, een ander tempo, een ander basisinstrument. Voorts zijn er de covers die Cabrel in het tweede gedeelte van zijn carrière wel eens op zijn platen zette. Zij ontbreken hier niet: publieksfavoriet Rosie, naar het gelijknamige Jackson Browne-nummer en de obligate hommage aan Brassens in Le Gorille.

Niet minder dan vier Dylan-covers staan er op deze verzameling. Niet verwonderlijk als men weet dat Cabrel enkele jaren geleden een hele cd uitbracht met eigen vertalingen van Dylan-songs. Speciale vermelding verdient Lily, Rosemary Et Le Valet De Coeur omdat dit oorspronkelijke Dylan-nummer nog niet eerder verschenen was; een "inédit" dus, samen met nog twee andere songs en dus een supplementaire reden om ‘L’essentiel 1977-2017’ onverwijld aan te schaffen.

Hopelijk programmeren radiomakers nu de chansons van Francis Cabrel op onze nationale, regionale of lokale – al dan niet erkende – zenders. Cabrel, maar vooral luisterend Vlaanderen en Nederland zullen er beter van worden.

2 januari 2018
Frank Tubex