Flashback 1996: Bradley Nowell (Sublime) sterft aan overdosis

Flashback

Het is vandaag twintig jaar geleden dat Bradley Nowell een naald in zijn arm prikte en de rest van de stervelingen op aarde gedag zei. Op de vooravond van de grote doorbraak vonden de overige bandleden van Sublime hun zanger dood op een hotelbed met Lou Dog – de Dalmatiër die als mascotte van de groep fungeerde – treurend aan zijn zijde. 

Sublime bestond uit Bradley Nowell (zanger-gitarist), Bud Gaugh (drummer) en Eric Wilson (basgitarist), drie vrienden die al van jongs af aan samen rond slenterden in Long Beach, California. Het leven draaide rond simpele dingen: surfen, eten, wiet roken en honden. Maar ook de muziek waarmee ze in contact kwamen in hun multiculturele omgeving deed hen de oren spitsen. Als antwoord op de ruige grungescene ontstond er in het zonnige California een heel ander genre. Een mengelmoes van hiphop, ska, dancehall, punk, dub en reggae, ontsproten uit het muzikale brein van Nowell. Sublime was er de vaandeldrager van en tot hun volgelingen mag je gerust bands als Common Rider, Rancid, NOFX, Smash Mouth en zelfs No Doubt rekenen.

Met een steeds groter wordende fanbase in de lokale surfclubs bouwden ze gaandeweg een carrière op. Sublime stond midden jaren negentig garant voor een zonnig, muzikaal feest, waarbij drank en drugs omarmd werden. Met een gammel busje, waarop de surfplanken bovenaan gebonden werden en een garderobe die uitsluitend bestond uit flipflops en Hawaïhemden, gingen ze van kustdorp tot kustdorp. Ze speelden op tuinfeesten, strandfeesten, fratparty’s en kleine surffestivalletjes. En als er geen feest in de buurt was, dan zorgden ze daar gewoon zelf voor. Sublime was geliefd, maar ze hadden evengoed de naam roekeloos te zijn. Zodanig roekeloos dat het hun carrière begon te beschadigen.

Zo deed er een verhaal de ronde over hun avonturen tijdens KROQ Weenie Roast in Los Angeles, een festival waar Sublime geboekt stond naast grote bands als Bush en Hole. Een buitenkans, want op dat moment had Sublime nauwelijks aandacht gekregen van de grote radiostations. De crew van Sublime was echter straalbezopen - iemand braakte zelfs op een interviewer van MTV - en tot overmaat van ramp beet hun geliefde Dalmatiër Lou Dog, die altijd meeging op tour en ook vaak losgelaten werd op het podium, in de arm van een klein meisje. Door de talloze fratsen lieten ze verschillende gouden kansen om hun carrière definitief te lanceren onbenut. En tot overmaat van ramp sloop er nog een grotere boosdoener binnen in de toen al wankele levenslijn: heroïne.

Nowell maakte er geen geheim van aan de heroïne te zitten. Zijn doel was namelijk rockster worden. En al zijn muzikale helden - Kurt Cobain, Perry Farrell, ... - zaten allemaal aan het bruine goedje. Het leek hem dan ook niet meer dan logisch dat hij het ook eens moest proberen. Voor hij het wist stak er een fikse verslaving de kop op. Eentje die hij verschillende keren in zijn teksten uit de doeken deed op het album ‘Robbin' the Hood’, opgenomen in een crackhouse terwijl de drie vrienden een extreem dieptepunt hadden bereikt. Bittere teksten die gek genoeg met dat typische skageluid een vrolijke achtergrond kregen. Het werd zowat het handelsmerk van Sublime.

Maar toen kreeg Nowell plots enkele kansen in de schoot geworpen die hem tot nadenken stemden. Hij ontmoette Troy den Denkker en werd stapelverliefd. De twee kregen een zoontje, Jacob, en alsof het geluk hem nog niet genoeg toelachte, stond MCA aan de deur te kloppen. Sublime tekende een platencontract en Nowell besloot af te kicken en hun beste album tot nog toe te schrijven. Hun magnum opus en titelloze album ‘Sublime’.

Nowell bevond zich plots in het ideale huisje-tuintje-kindje-scenario met vrouw en hond. Hij was trots op wat hij bereikt had, zorgde voor zijn familie en keek uit naar de release van het meesterwerkje met bijhorende wereldtournee. Maar hij vond ook dat hij af en toe recht had op een beloning. Een beloning die hem uiteindelijk de das zou omdoen. Op 25 mei diende hij zichzelf, aan de vooravond van de wereldtournee, een dodelijk heroïneshot toe; slechts één week na zijn trouwfeest met Troy en twee maanden voor de release van de nieuwe plaat. Een tragedie voor de hele surfgemeenschap aan de Westkust.

Het album ‘Sublime’ kwam zoals gepland twee maanden later uit en werd een wereldwijd succes. Niet eens vanwege het tragische verlies van de frontman; het nieuws bereikte namelijk nauwelijks de kranten. En daarbij: een heroïne dode in de muziekbusiness van de jaren negentig, het gebeurde slag om slinger. Het maakte het des te pijnlijker voor Troy en de overgebleven familieleden. Fanbrieven van over heel de wereld bereikten het ouderlijke huis, allemaal gericht aan Bradley Nowell, niet wetende dat de man was heengegaan.

‘Sublime’ kreeg plaats vijfentwintig toegewezen in de lijst van beste albums uit de jaren negentig, samengesteld door Rolling Stone. Het staat er te blinken tussen ‘Illmatic’ van NAS, ‘Slanted And Enchanted’ van Pavement en ‘Siamese Dream’ van Smashing Pumpkins. De plaat braakt hit na hit uit en het zou mooi zijn als je deze nog af en toe eens in de speler schuift. Niet alleen om Nowell de eer te bewijzen die hij verdient, maar gewoon omdat het zo’n verdomd aanstekelijk plaatje blijft over een onbezonnen leven en hoe het te leiden. Of lijden, zo je wil.