Flashback 1986: Aerosmith en Run DMC toppen de hitlijsten

Flashback

U kan het ofwel extreem belachelijk of net behoorlijk amusant vinden, maar Walk This Way – een nummer dat rock-’n-roll en hiphop aan elkaar wist te rijgen – is een ijkpunt in de muziekgeschiedenis. Producer Rick Rubin wist dertig jaar geleden twee uitersten aan elkaar te knopen en zorgde zo niet alleen voor een kassasucces voor Run DMC, maar ook voor een tweede leven voor de rockband Aerosmith.

Het moet een vreemd telefoontje geweest zijn; Rick Rubin, toen drieëntwintig jaar en oprichter van het Def Jam-label, die vroeg aan Aerosmith-manager Tim Collins om van het nummer Walk This Way een rework te maken voor een rappubliek. Voordat Rubin verder in detail kon treden, kwam ongetwijfeld de vraag: “Wat is rap?” Maar evengoed kwam ook nog een andere vraag uit de hiphopscene aan de oppervlakte: “Wat is in hemelsnaam een Aerosmith?”

Aerosmith is een Amerikaanse band uit Boston, met als leidersfiguren Steven Tyler (zang) en Joe Perry (gitaar). Opgericht in de vroege jaren zeventig, geraakten ze al snel in een neerwaartse spiraal van drank en drugs. Vanaf het album ‘Draw The Line’ ging het pijlsnel bergaf met de band. En ook de fans keerden de band al snel de rug toe omwille van de steeds zwakker wordende albums. Tyler en Perry gingen afkicken, waarbij die laatste zelfs even uit de band stapte. Maar de band bleef koppig middelmatige albums uitbrengen, tot ze uiteindelijk in de vergetelheid dreigden te raken.

Walk This Way was Aerosmiths enige Billboard toptienhit tussen 1975 en 1984. Een mager beestje, voor een band die toen omschreven werd als één van de grootste, Amerikaanse rockacts van dat moment. Het nummer ontstond toen de band op tour geïnspireerd werden door acts als The Meters en James Brown. De simpele, maar uiterst doeltreffende gitaarhook is één van Perry’s mooiste momenten. En ook de tekst van Tyler, die gaat over een jongetje die betrapt wordt door zijn vader tijdens het masturberen, was behoorlijk innovatief en vooral ook gewoon plezant voor die tijd.

Het idee voor de rework werd Rick Rubin ongetwijfeld ingepeperd door dj Jam master Jay, die het nummer tijdens feestjes steevast gebruikte om zijn scratch-skills op uit te oefenen. Ook de keuze om Run DMC te nemen als rappers was overduidelijk. Run DMC was de nieuwe wind, die hiphop nodig had, met een eigen kledingstijl – u herinnert zich vast de Adidas-sneakers en trainingsvesten, de kenmerkende, dikke, gouden kettingen, de hoedjes – en een nieuwe, uitdagende, in your face rapstijl. Sinds Sucker Mc’s ging hiphop niet alleen meer over “The hip, hop and you don't stop, a rock it”, maar werden andere hiphopacts uitgedaagd met teksten waarbij ze zichzelf de hemel inprezen en de rest tekstueel probeerden te degraderen tot lamlendige meelopers. Een stijl die, tot op de dag van vandaag, nog steeds gehanteerd wordt.

Uiteraard waren Run DMC en Aerosmith niet de eersten die gingen experimenteren met hiphop en rock muziek. The Beastie Boys maakten er zo goed als hun handelsmerk van en ook LL Cool J effende met Rock The Bells al het pad. Maar Walk This Way was wel het eerste, echte, wereldwijde kassucces met nummeréénnoteringen in de Benelux, het Verenigd Koninkrijk en een vierde plaats in de Amerikaanse Billboard Top Honderd. Maar bovenal is het nog steeds een nummer dat bij de eerste drumslag onmiddellijk herkend wordt; het kenmerk van een tijdloze klassieker.

Ook het bijhorende clipje blijft iconisch. Run DMC, het aanstormende hiphoptalent, dat in een studio aangrenzend aan die van Aerosmith, de lamlendige rockjandoedels die gewikkeld in mouwloze T-shirts, lederen broeken en cowboylaarzen om ter luidst lawaai maken, tot Tyler – letterlijk – de muur tussen de twee genres inbeukt en ze samen op het podium verschijnen. Het clipje werd zodanig populair dat MTV – toen nog een zender waar ze muziek speelden – beslisten Walk This Way tweemaal in één uur af te spelen.

Maar wie heeft uit deze hit nu het meeste voordeel gehaald? Run DMC werd één van de populairste groepen van dat moment, stonden als eerste niet rock-’n-roll act op de cover van Rolling Stone Magazine en waren de enige rapartiesten, die het jaar erna op Live Aid mochten aantreden. Maar het was vooral Aerosmith die er de grootste vruchten mocht van plukken. Rockfans, die tot dan toe vrede moesten nemen met de poedelrock van Bon Jovi en Guns 'n’ Roses, sloten deze oudgedienden terug in de armen. Het daaropvolgende album ‘Permanent Vacation’ ging maar liefst vijf miljoen keer over de toonbank, tien keer meer dan het vorige album. Aerosmith kon vol goede moed beginnen aan een tweede carrière en zouden met Love In An Elevator, Crying, Crazy, I Don’t Wanna Mis A Thing en Jamie’s Got A Gun nog enkele rockklassiekers op de wereld loslaten.

En ook de muziekwereld leek iets nieuws te ontdekken. De combinatie rap en rock werd zowel door acts als Rage Against The Machine en Faith No More tot een hoogtepunt gebracht, waarna een nieuwe lichting met Kid Rock, Linkin Park en Limp Bizkit aan het stuur het genre naar een ander punt brachten, al weten we nog steeds niet goed waar dat punt uiteindelijk heen gegaan is.