1967: The Doors brengen debuut uit
Flashback
1967 was het jaar waarin muziek tot populisme verwerd; waarin LSD op de tongen smolt en psychedelische rock je door zeezenders aller wateren de strot werd ingeduwd. Het jaar was nog maar goed en wel begonnen of een tijdloze klassieker verkocht de wereld al eenoorveeg: het debuut van The Doors. Vandaag mag het album vijftig kaarsjes uitblazen.
1967 was ook het jaar waarin ‘Sgt. Pepper’ van The Beatles werd uitgebracht: een vrolijke, op lucide dromen geïnspireerde glimlach van een plaat, waarbij de fab four zich tegoed deden aan psychedelische drugs. Terwijl op die plaat de zon scheen, was het koud en kil op de plaat van The Doors, een groep onder leiding van de charismatische zanger Jim Morrison.
Als huisband van de nightclub ‘Whisky a Go Go’ in West Hollywood, California waren de leden van The Doors behoorlijk op elkaar ingespeeld. De sterkte zat hem in dat samenspel, waarbij ze perfect aanvoelden wanneer ze konden improviseren. Dat improviseren gebeurde live vooral tijdens The End, een nummer dat op plaat meer dan elf minuten duurde, maar live werd uitgerokken tot een half uur of langer. Met deze vaardigeden trokken ze eind 1966 de studio in.
De twee steunpilaren van The Doors waren ongetwijfeld het orgel van Ray Manzarek en de donkere baritonstem van Jim Morrison; een dodelijke combinatie. Ray Manzarek kreeg klanken uit zijn instrument, die rillingen over ruggengraten deden lopen - iets tussen oude jazz en stonede garagerock- terwijl Jim Morrison als een Griekse God poëtische teksten spuide over drugs en seks.
Het album werd voorafgegaan door single Break On Through (To the Other Side), een nummer dat zowel voor bas als drums geïnspireerd werd door de bossa nova uit Brazilië. De single faalde en kreeg op de radiostations niet de aandacht die het verdiende. De echte break-through-hit was Light My Fire, een nummer dat op plaat meer dan zeven minuten duurde, maar voor de singleversie werd de instrumentale break weggeknipt tot ideaal radiovoer van drie minuten. De naam van The Doors rolde plots over ieders lippen.
Light My Fire was het hoogtepunt op de plaat, maar verder staat het ding stijf van de sensuele en donkere nummers. The Crystal Ship bijvoorbeeld, of Twentieth Century Fox. Maar het nummer dat voor de meeste controverse zorgde was ongetwijfeld The End. Morrison bood in dit nummer zijn eigen kijk op het Oedipuscomplex en zorgde voor consternatie bij het oudere publiek door constant het woord “fuck” te gebruiken op het einde van het nummer. Het nummer werd met succes gebruikt in de film ‘Apocalypse Now’, maar zou later tot vervelens toe gebruikt worden in allerlei reclamefilmpjes. Je zou dus zomaar kunnen zeggen dat de schoonheid van The End verkracht werd door de consumptiemaatschappij.
The Doors waren niet alleen voor de oudere generatie persona non grata, de teksten waren ook te donker en te zwaar om de toen florerende hippiecultuur te charmeren. Morrisons latere fratsen op het podium, zoals het bewuste penisincident in Miami, zorgden ervoor dat The Doors een groep waren voor een select groepje durvers, die hun muziek wat spannender wilden; vochtige kerkgangen in plaats van geurende bloemenstruiken; kaarslicht in plaats van zonneschijn.
Rolling Stone zou het album uitroepen tot het belangrijkste album van het jaar 1967 en het zou plaats tweeënveertig toebedeeld krijgen in hun ‘Greatest albums of all time’. De plaat is verschillende keren heruitgebracht en geremasterd, waaruit bleek dat we al die jaren de nummers op deze plaat op een verkeerd tempo zouden beluisterd hebben. Het zorgt ervoor dat The Doors, lang na Morrisons dood, nog steeds voor de nodige spanning zorgen. Een tijdloze plaat.