Flashback 1956: Amerika in de ban van Elvis Presley na televisieoptreden

Flashback

“The King Of Rock- 'n-Roll heeft veel opvallende momenten gehad in zijn carrière, maar degene die het meeste stof deed opwaaien was ongetwijfeld zijn gastoptreden in ‘The Milton Berle Show’ in juni 1956. Elvis deed daar niet alleen zijn muziek, maar vooral zijn heupen spreken. Hij kreeg van toen af aan de bijnaam ‘Elvis The Pelvis’ of ‘Elvis het bekken” aangemeten, met een heleboel kritiek van preutse Amerikanen er gratis bovenop.

Elvis Presley was geen onbekende meer voor de gemiddelde Amerikaan begin 1956. Hij verscheen dat voorjaar alleen al zeven keer op nationale tv, maar werd meestal in close-up opgenomen terwijl hij een zachte ballade zong of op zijn akoestische gitaar tokkelde. Voor zijn optreden tijdens de show van Milton Berle had hij echter iets anders in gedachten. Zijn gitaar liet hij achterwege, om zich zo volledig over te geven op het betere been-en-heupwerk. Het zou een legendarisch televisieoptreden worden.

Eerst en vooral was het besluit om het nummer Hound Dog op te voeren, nogal gewaagd te noemen. Elvis gebruikte deze provocerende cover van Big Momma Thornton in zijn live-shows, met chaotische toestanden tot gevolg. Horden meiden werden week in de benen als het uptempo nummer uit de startblokken schoot en de eenentwintigjarige Elvis zijn glimlach tevoorschijn haalde. Voor hen mocht Elvis zelfs een pagina uit het woordenboek inzingen, het deed er allemaal niet toe. Zolang ze hem maar van kop tot teen konden bewonderen. Dat was op de nationale tv, waar overdreven zedige Amerikanen een gezellig avondje in familiekring voor de buis wilden spenderen, wel wat anders.

Ongehinderd door een gitaar om zijn nek, kon Elvis helemaal zijn ding doen. Hij greep de microfoon bij de keel, liet zijn benen heen en weer gaan als losse spanriemen op een losgeslagen motor en zorgde ervoor dat zijn voeten en armen altijd in beweging bleven. De cameraploeg legde alles vast op de gevoelige plaat, terwijl Elvis de microfoonstand schuin hield en trage heupstoten produceerde die weinig aan de verbeelding overlieten. Het jonge gepeupel werd er gek van, de rest van Amerika en zijn criticasters heel wat minder.

The New York Times sprak achteraf grote schande, en beweerde dat Elvis probeerde zijn erbarmelijke zangkwaliteiten te compenseren met beledigende, onkuise bewegingen. Daily News had het over de grootste crisis in de muziekgeschiedenis en schilderde Elvis af als een middelmatige zanger die de “hootchy-kootchy” bracht – een soort van minderwaardige aftakking van de rock-'n-roll. Verder werd Elvis overal bestempeld als vulgair, dierlijk en vooral: niet geschikt voor jongeren.

Maar plots wist heel Amerika wel wie Elvis Presley was. Zijn naam sierde niet alleen de voorpagina’s van alle kranten en tijdschriften, het onderwerp werd ook aangekaart in elk gesprek op straat, tot in de scholen toe. Hoe meer Elvis negatief in het nieuws kwam, hoe meer jonge fans zich achter de nieuwe wonderboy schaarden. En hoe meer controverse de naam Elvis vergaarde, hoe populairder hij werd bij jonge matrozen en hun dates.

Een lokaal Katholiek dagblad besloot om, na het spektakel live te zien in Wisconsin, een brief naar de FBI te sturen. Daarin stond dat Presley een gevaar vormde voor de veiligheid van de Verenigde Staten:

“Zijn handelingen en bewegingen zijn van dien aard dat ze de seksuele passie van de tienerjeugd gaande maken. (...) Na zijn optreden probeerden meer dan duizend tieners door te dringen tot Presleys kamer in het auditorium. (...) Aanwijzingen voor de schade die Presley zojuist in La Crosse aanrichtte waren twee schoolmeisjes op wier buik en dijen Presleys handtekening stond”.

 Rockmuziek zou sindsdien nooit meer hetzelfde zijn.