Finale De Beste Singer-Songwriter Van Vlaanderen

Achtergrond

U hoeft niet te zoeken: vorige week hebben we geen verslag uitgebracht van de nochtans zwaar besproken aflevering waarin Barbara Vlaeminck en Pieter Peirsman er onverwacht en onverdiend uitgeknikkerd werden. Niet omdat we niet wilden, maar we konden helaas niet aanwezig zijn. Voor de finale waren we wel present.

Ook al was de geloofwaardigheid van de wedstrijd sinds vorige week volledig verschrompeld door het heropvissen van Lisa Castelli en het liquideren van de gedoodverfde favoriet, Pieter Peirsman en “de Sandy Denny van Vlaanderen”: Barbara Vlaeminck, toch mogen we niet vergeten dat dankzij Vier een aantal getalenteerde jonge mensen de kans kregen om hun kunnen te tonen.

In de jury vanavond, twee mensen die een meerwaarde boden: Stijn Meuris en Kris Wauters. Vooral de eerste koppelde vorige keer humor aan correcte feedback. Een vreemde beslissing zoals die van vorige week, was dus niet meteen te verwachten.

Drie van de vier kandidaten kozen er voor om opnieuw hun eerste nummer uit de wedstrijd te brengen, maar dan wel in een andere, niet akoestische versie. De enige die redelijk dicht bij de oorspronkelijke versie bleef, was Debbie Jacob. Zij wou haar single Bestseller  (al uit sinds april!) bewust klein houden en dat lukte. Met enkel zijzelf aan zang en piano en een streepje cello ter ondersteuning was ze de enige die echt wist te ontroeren. Sarah Bettens voelde het tot… helemaal beneden. Wij moesten aan Ann Christy denken: ook zij koppelde een sterke persoonlijkheid aan een krachtige stem ondanks haar kleine gestalte. Jammer van het verkavelingsvlaams echter.

De andere mikten niet meteen op ontroering. Ricardo González bijvoorbeeld liet zijn song Inner Child aanzwellen tot windkracht zeven. Dit nummer dateerde uit aflevering vier en hij bracht het ook al live op de Nederlandse radiozender 3FM. Helaas bleek hij toch wat onvast bij stem in het begin en dat koste hem misschien wel de overwinning.

De heropgeviste Lisa Castelli dichtte zichzelf geen enkele kans toe en wou zichzelf gewoon amuseren. Met een ingehouden en toch rockend Breathe Again bewees ze andermaal over een goede stem te beschikken, maar de beste singer-songwriter kon zij niet worden. Daarvoor had ze te weinig kunnen bewijzen.

U raadt het al, winnaar werd Joey Brocken met het catchy, zomerse, maar oh zo luchtige Love Is Lazy. Hij liet zich bijstaan door Dorien, het meisje waarvoor hij een liedje zong in aflevering zes en waarmee hij ondertussen toch een koppel vormt. Het leek wel een middeleeuws steekspel waar de winnaar ook het meisje krijgt! Daar bovenop krijgt hij nu nog eens coaching, optredens in de AB en op Dranouter en een spiksplinternieuwe gitaar. Die kan hij gebruiken, want hij was wel de beste gitarist van het pak en ook een van de betere songschrijvers.

Over het nut van talentenjachten als deze kan je discussiëren tot het vat leeg is, maar feit is toch wel dat het in deze tijd een van de manieren is voor jonge artiesten om een muzikale carrière te starten of een boost te geven. Laat ons het belang dus niet over-, maar ook niet onderschatten.

Deze eerste jaargang van DBSSVV liet Vlaanderen kennismaken met een aantal jonge talenten waarover we wellicht nog gaan horen. Als volgend jaar een betere formule kan gevonden worden, de jury wat standvastiger is en de nadruk blijft liggen op eerlijke, pure, zelfgeschreven en gebrachte muziek, dan zijn wij al dik tevreden.

(foto: Patricia Borghgraef)