#ExitBelpop100 - Milk The Bishop - Asshole (1993)
Belpopkleppers die om een of andere duistere reden niet (meer) figureren in de Belpop 100 van Radio 1. Maar niet getreurd: wij vergeten ze niet en brengen ze licht gedocumenteerd weer onder uw gewaardeerde aandacht.
Eén plaat van Milk The Bishop, maar wat voor één. 'The People’s Popsicle' is all killer, no filler en was goed voor maar liefst vijf singles. Eat that, Michael Jackson. Onze favoriet is en blijft openingssingle Asshole, het behoorlijk prettig gestoorde Monty Pythonesque punk-meets-the-sixties-, Captain-Sensible-meets-the-Turtles-nummer. Zoiets dus.
Milk the Bishop was het poprockvehikel van zanger en bassist Armand Bourgoignie en producer Wouter Van Belle met de kundige hulp van vakmannen als Wigbert Van Lierde, Mark Bonne en Lars Van Bambost. De rotatie op radio en tv was behoorlijk hoog en in 1993 en 1994 was Milk the Bishop één van de graag geziene gasten in de diverse muziekshows, die toen nog bestonden.
Ook de persontvangst was behoorlijk hartelijk, getuige Humo: "The People's Popsicle is een one man band van Armand Bourgoignie, [...] iemand met een zwaar Beach Boys-complex. [...] Dit is een goede plaat die alle kleuren van de regenboog bespeelt, live alle kanten op kan en dus om een internationale release smeekt. Er moeten genoeg Crowded House-, Hüsker Dü-, House Of Love- en Byrds-fans zijn om Milk The Bishop een carrière te kopen. Eens kijken hoe lang het duurt voor Bourgoignie zoals de knettergekke Brian Wilson een zandbak in z'n living heeft".
Helaas kreeg 'The People’s Popsicle' geen opvolger door het ontbreken van verdere steun van de platenfirma. Nochtans had de groep zeker nog groeipotentieel en Bourgoignie stroomde verder door naar Mad Dog Loose. Tot in 2013 plotsklaps de single Postmodern Haircuts met de kundige backing van de zeer fijne Bed Rugs verscheen. Maar het bleef helaas ook bij die ene worp. Bourgoignie bleef er filosofisch bij: "Ik hou van de meest uiteenlopende dingen. Met Milk The Bishop wilde ik pure pop maken, maar daar ben ik inmiddels van afgestapt. Ik wilde de opwinding van de jaren zestig - die in mijn hoofd heel romantisch is - opnieuw beleven, zonder mij te realiseren dat we ondertussen in de jaren negentig leven, dat de tijd niet om pure pop vraagt. Eerder om grillige, voortdurend van ritme en kleur verschietende, alle genres overspannende alles-moet-kunnen-rock. Fin de siècle hé".
Feit is en blijft: Asshole is een machtig nummer waar je elke keer weer iets anders in hoort.