Eurosonic 2014: de vijf van (pvg)

Achtergrond

Tweehonderdeenennegentig bands in vier dagen. Geen idee hoe het met u zit, maar wij beginnen dan al te zweten. Omdat we moeten kiezen. Omdat we dingen gaan missen. Omdat... Maar deze vijf staan alvast in het lijstje van (kvl).

Alice Boman (Zweden)

Als ze er Billie Holliday (of eender welke andere grote naam eigenlijk) bij sleuren, zijn wij over het algemeen al meteen argwanend, maar Alice Boman – en deze had u vast niet zien aankomen – is toch geen doorsnee singer-songwriter. De kans is groot dat ze op Eurosonic enkel met piano te horen zal zijn. Maar die piano in combinatie met haar bijna kinderlijke stem volstaat ongetwijfeld om zelfs een Hollandse zaal stil te krijgen. Fragiel als haar liedjes zijn wil je ze koesteren en betuttelen. Genieten wordt het hoe dan ook.
ep: ‘Skisser’

Truckfighters (Zweden)

Niet meteen de meest originele naam, maar ze weten wel pakkende rocksongs in een stevige stonerverpakking te steken. En wonderlijk genoeg lukt dat bij elke song weer. Alsof zij de formule gevonden hebben om stevige rock onder je hersenpan te laten condenseren en geleidelijk de cellen te laten binnendringen. Maar het blijft wel stevig uiteraard. Laat daarover geen twijfel bestaan. Het water loopt ons alvast in de mond.
cd: ‘Gravity X’

Oyama (Ijsland)

Die klotenamen ook altijd. En al helemaal als je zo’n Japans klinkende naam kiest voor je band. Staar je daar dus vooral niet op blind. Want Oyama heeft niks met Japan. Eerder met My Bloody Valentine of andere shoegaze-exponenten. Met repetitie als belangrijk element in hun postrockverwante muziek en met de slome zang van de protagonisten (een mannelijke en een vrouwelijke stem) krijg je een uniek potje muziek voorgeschoteld. En steeds weer zijn er elementen, die je originele idee uit verband spelen. Dit staat hoog op ons verlanglijstje.

Hozier (Ierland)

Je zou het niet zeggen als je hem bezig hoort, maar Hozier komt uit Ierland. Het zuiden van de Verenigde Staten, de bronx, … ja, maar Ierland? En toch. Hozier heeft de combinatie van blues en soul tot zijn ding gemaakt. Een stem als een klok en de nodige – nooit te veel – pathos zijn de dingen die daarvoor nodig zijn. De emoties komen dan vanzelf. Voeg er nog een tikkeltje gospel aan toe en je krijgt een bouwwerk, dat staat als de Brooklyn bridge.
ep: ‘Take Me To Church’

Paus (Portugal)

Waar wij er meteen iets religieus achter gaan zoeken, lijkt het eerder onwaarschijnlijk dat hun muziek ooit de kerk zal halen. Tenzij die is omgebouwd tot concertzaal misschien. Twee drummers, een bassist en een arsenaal keyboards staan garant voor een geluid dat neigt naar Caribou maar dan meer Caraïbisch, al zit de Portugese zang daar misschien ook voor iets tussen. En af en toe steekt het hardcoreverleden ook nog hardnekkig de kop op. Het geheel is in elk geval bijzonder aanstekelijk en – zo belangrijk dezer dagen- dansbaar.
 Ep: ‘E Uma Agua’