Eurosonic 2014: de vijf van (kvl)
Achtergrond
Tweehonderdeenennegentig bands in vier dagen. Geen idee hoe het met u zit, maar wij beginnen dan al te zweten. Omdat we moeten kiezen. Omdat we dingen gaan missen. Omdat... Maar deze vijf staan alvast in het lijstje van (kvl).
M O N E Y (Verenigd Koninkrijk)
Een moeilijk te googlen band, dit M O N E Y. Probeert u maar. Maar mits wat persistentie hebben we toch een beetje kunnen luisteren naar deze band uit Manchester die ons getipt werd door een connectie uit de business. Neerslachtige mannen die een naam voor hun psychologische symptonen hebben bedacht. Manhedonia, een afleiding van anhedonia, slaat op een chronisch onvermogen om van het leven te genieten. Een omgekeerd carpe diem dus, en dan specifiek aan Manchester, dat eerder vruchtbare grond bleek voor de weltschmertz van Joy Division en The Smiths. U mag M O N E Y dan ook classeren in het verlengde van Joy Division, maar met een stem die eerder aan Manic Street Preachers doet denken.
Larry Gus (Griekenland)
Uit de lijst van onze Nederlandse collega en toffe peer Atze De Vrieze plukken we de Griek Larry Gus. Zijn muziek is een vreemde mengeling van disco en jazz en is het soort experimenteel knip- en plakwerk waar het goed op dansen is. Er zitten ook wel wat wereldinvloeden onder vermengd. Deze video lijkt een verslag te zijn van een leuk thuisfeestje waar wij ons steevast meer amuseren dan in om het even welke club omdat we op om het even welk moment de dj een duw kunnen geven en zeggen: “Wij kennen een beter plaatje dan wat jij daar draait”. En vanaf nu draaien wij dan zeker ook iets van Larry Gus.
La Femme (Frankrijk)
Lo-fi elektronica à la Vive La Fête, we blijven er een zwak voor hebben. La Femme is een band uit Frankrijk en geeft aan dat soort muziek een psychedelische inslag. Het is niet altijd dansbaar, maar het klinkt wel altijd licht-ironisch en soms heel mooi. En dat ze af en toe in de buurt van Serge Gainsbourg belanden vergeven we hen. Er zijn mindere Goden om mee vergeleken te worden. In Si Un Jour droomt de vrouw van een unisex-wereld waarin ze ongegeneerd kan spuwen op het trottoir en niet wordt verondersteld haar leven te slijten achter een Moulinex. Dikke fun, en met een politiek tintje!
Ásgeir (Ijsland)
Met een naam als Ásgeir is er maar één land waar je een normaal leven kunt lijden: IJsland, jawel. En het is daarvan dan ook dat de man afkomstig is. Op die basis mag u zich ook een beeld vormen van de muziek die hij maakt. Sigur Rós is nooit ver uit de buurt, maar er klinken toch wat minder weerhaken in door. Ook Bon Iver is altijd in de buurt, maar dat heeft misschien te maken met het feit dat die twee stemmen akelig dicht bijeen liggen. Of het gedurende een hele set origineel zal blijven zal moeten blijken, maar van nieuwe single Torrent zijn wij toch best te spreken.
Desto (Finland)
Dubstep uit Finland? Natuurlijk! Of denk je dat ze daar een zes maanden lange winter doorkomen op alleen Frank Sinatra’s catalogus en elfendertig verzamelde kerstklassiekers? Nee, Helsinki blijkt een bruisende scene te hebben en Desto komt ons daarvan overtuigen, rechtstreeks vanuit het hoge noorden. Overtuig intussen al uzelf met het excellente maar donkere Emptier Streets. Het is niet enkel in Engeland dat ze dubstep van de bovenste plank maken!