#ETPhoneHome - Television - Call Mr. Lee (1992)

Zolang de moderne mens al communiceert met een technisch apparaat, is de telefoon een onderwerp voor menig songschrijver. Een weekje telefoonsores in pittige nummers gegoten.

Stel je voor: je ziet op een festival een ontketende, waanzinnig goede show van Julian Cope op zijn aller-allerbest. En diezelfde middag staat goed een uur later één van de coolste, spannendste, meest New Yorkse en voorname gitaristen aller tijden op het programma, die je bovendien op eigen onderkoelde manier ("Ik doe dit elke dag zo. Ik ben het gewend dat ik zo geweldig soleer. Hier nog eentje. Hopla. En daar zie: nog één.") solo's voor de voeten werpt alsof het niets is. . Wij keken naar elkaar met van totale verbazing wijdopen gapende monden bij zoveel succulent gemusiceer.

Hij kwam laatste plaat 'Flash Light' presenteren, waarvan op de betere radio (dat bestond toen - moet het nog gezegd? - vooral in diverse vormen op Radio 2 Omroep Brabant) de single A Town Called Walker al eens de ether passeerde. En natuurlijk mag aan het eind een tien minuten durende versie van Marquee Moon niet ontbreken op het muzikale appel. Achteraf hebben we elkanders wijdopengapende kaken moeten masseren om ze weer dicht te krijgen. Ernstig te koesteren momenten dus en we waren echt niet met zoveel op dat moment, want de meeste festivalgangers dropen na enkele nummers richting toog omwille van iets te lastig.

Enfin, beetje lange inleiding om de comeback van Television ,die geen hond nog verwacht had in 1992 toch nog te zien gebeuren. En het was een zeer goede, ook al ging ze eigenlijk een beetje aan de wereld voorbij. Nochtans heerlijke single, dit Call Mr. Lee, een stereotype voor een personage dat vaak in films en tv-shows werd opgevoerd: een Chinese man die een wasserij uitbaat of aan spionage doet.

Typisch voor Verlaine is dat hij vrij abstracte beelden hanteert, waarbij het niet altijd duidelijk is wat er in de song beweegt en waarom de hond rood kleurt. Een sugggestie dat de hond ofwel gegeneerd of communist is. Volgens gitarist Richard Lloyd betreft het een Koreaanse spion: “I have no idea. To me, it's just fantasy."

Over Television bestaat de misvatting dat ervan uitgegaan wordt dat de songs vaak improvisaties zijn. Niets is minder waar. Richard Lloyd: “Every note in the ending guitar solo was mapped out, and he played it the same every time.”