#ETPhoneHome - Electric Light Orchestra - Telephone Line (1977)

Zolang de moderne mens al communiceert met een technisch apparaat, is de telefoon een onderwerp voor menig songschrijver. Een weekje telefoonsores in pittige nummers gegoten.

Telephone Line was de laatste single die Electric Light Orchestra opviste uit 'A New World Record'. Het nummer zou na Don't Bring Me Down het hoogst scoren in de VS. 

Bizar genoeg voor een Engelse band werd voor de toon aan het begin van de song naar de VS gebeld vanuit Engeland. Dat had vooral te maken met herkenbaarheid, gezien de band rond die tijd over de oceaan veel meer bekendheid genoot. In de liner notes van de cd-reissue uit 2006 legt Jeff Lynne uit hoe ze dat geluid opnamen: "To get the sound on the beginning, you know, the American telephone sound, we phoned from England to America to a number that we know nobody would be at, to just listen to it for a while. On the Moog, we recreated the sound exactly by tuning the oscillators to the same notes as the ringing of the phone."

Ook merkwaardig is het stukje mono aan het begin van de song. Terwijl frontman Jeff Lynne de tapes met de opnames naar Californië bracht, dook dat idee bij hem op. De song begint in stereo tot de eerste zanglijn, wanneer je het idee krijgt dat je door een telefoon aan het luisteren bent. Dat duurt tot aan de "lonely, lonely, lonely, lonely, lonely nights"-lijn, wanneer er weer wordt overgeschakeld op stereo. Later hoor je de wachttoon nog vaker terug in het liedje. 

Wie degene is die Lynne op het oog had in het nummer is niet helemaal duidelijk. In bepaalde interviews laat hij zich ontvallen dat het om zijn Amerikaanse liefje zou gaan, hoewel hij toen nog getrouwd was met zijn eerste vrouw. Dat liefje was waarschijnlijk Sandi Kapelson, zijn latere vrouw en secretaresse bij Jet Records in Los Angeles.