#EnjoyDivision - Protomartyr - My Children (2017)

De oerkracht van Joy Division! Slechts twee echte studioplaten en goed veertig jaar later zijn ze nog steeds de standaard, de lat waaraan andere potentiële classics worden afgemeten. We gaan een weekje tonen dat de Manchester Fab Four nog steeds gloeiendhot zijn. Veel groepen van vandaag zijn nog steeds zwaar schatplichtig aan Joy Division en maken daar ook absoluut geen geheim van.

Deze komt echt wel heel akelig dicht bij de geest van wat Joy Division aan de man en vrouw wou brengen. We zagen Protomartyr uit Detroit twee jaar geleden aan het werk op Pukkelpop in de Lift. Het was niet bepaald Motown, maar we waren zwaar onder de indruk van het donkerste wat we die dag meekregen.

Voorman Joe Casey is een hele speciale. Stel je voor dat Mark E. Smith in een iets minder lenig lichaam Joy Division aanvoert in een gitzwart pak en met een al even gitzwart gekleurde soundtrack. Hij drinkt de ene Jupiler na de andere en steekt de ene sigaret met de andere aan. Sloom, dreigend, declameert, mompelt, gromt hij elke nummer naar een hoogtepunt.

My Children start in 'Closer'-modus, maar ontpopt zich, mede dankzij de onheilspellende dictie van Casey, tot een vreemd soort anthem waarbij een verhaal wordt uitgerold over verdwijnende onschuld van kinderen, zo ergens geprangd tussen vrees en wanhoop: “My children They are the future / Good luck with the mess I left / you innovators / Pass on, pass on" Dit is bezwerend en verslavend en na een paar keer laat het je nooit meer los. Indrukwekkend stuk muziek, niet voor zachte zielen!