Elliott Murphy - 'Aquashow' (1973)

Het debuutalbum van Elliott Murphy is een halve eeuw oud. (mv) kon dat niet zomaar laten voorbijgaan en schreef een recensie na datum van een album, dat hem nog steeds tot in de kern raakt.

'Aquashow' is een bijna mythische plaat (zeker voor ons fans) en alvast een explosief en energiek debuut. Elliott Murphy is literair geïnteresseerd en plaatst zich enigszins in de de "lost generation"-traditie van F. Scott Fitzgerald en Hemingway. Na heel wat ervaring opgedaan te hebben in highschoolbands, was hij klaar voor het grote werk.

De titel van de debuutplaat verwijst naar  de Aquashow die Elliott Murphy's vader had op Long Island (Flushing Meadows) van 1945 tot 1960. Die Aquashow was een combinatie van een circus en zwembad, een technologisch hoogstandje waarbij tweehonderd mensen betrokken waren.

De cover van de plaat is enigszins gebaseerd op die van Dylans 'Bringing it All Back Home', en qua sound is 'Blonde On Blonde' (ook van Dylan) misschien wel een goed referentiepunt. Voor de opnames kreeg hij hulp van onder meer Gene Parsons (drums, backingvocals), Dick Wagner (backingvocals) en broer Matthew Murphy (bas, backingvocals). Na een valse start in Hollywood, nam Peter Siegel, die hem tekende bij Polydor, de productie voor zijn rekening en werd de plaat in New York opgenomen.

Criticus Paul Nelson (Rolling Stone) schreef over 'Aquashow': "He's the best Dylan since 1968" (samen met Bruce Springsteen en diens debuutplaat 'The Wild, The Innocent And The E Street Shuffle'). The Village Voice kwam met de uitdagende titel "Elliott Murphy is going to be a monster", voor de dag, maar Murphy zou al snel ondervinden dat een hype niet altijd in het voordeel van een artiest is.

Bijzondere songs op de plaat zijn zeker de twee openers Last Of The Rock Stars en How's The Family, een mooie ballad, maar een beetje bitter, want het kan ook eenzaam zijn in een "ideale" familie. Last Of The Rockstars groeide al snel uit tot een ware klassieker in zijn live repertoire en wordt live steevast met veel overtuiging gebracht. Het lijkt wel een intentieverklaring, een combinatie van ironie en vertrouwen, een geloof in zijn muzikale kracht. Like A Great Gatsby refereert uiteraard aan het boek van F. Scott Fizgerald en Marilyn bezingt de iconische status van Marilyn Monroe in de USA. Hangin' Out staat voor pre-punk-verveling en ook White Middle Class Blues is een soort van woedend (avant la lettre) punkanthem. Hometown gaat over het huis uit zijn en hoe moeilijk dat soms is, ook al ben je een vrijgevochten rocker.  

Al bij al is de plaat een geslaagde portrettering van "suburban life" en tevens sterk beïnvloed door de dood van zijn vader. Vandaar ook de titel 'Aquashow'. De sterke lyrics waren duidelijk veel meer dan doorsnee, Elliott Murphy weet in zijn songs op visuele, zelfs cinematografische wijze, verhalen te vertellen, met een mix van stadslyriek en romantiek en dit met een typische New York-edge, soms met het nodige sarcasme.

In 2015 verscheen de plaat 'Aquashow Deconstructed' in een productie van zoon Gaspard Murphy. Dezelfde songs als op de debuutplaat werden hiervoor heropgenomen met andere muzikanten, waaronder vaste begeleider en gitarist Olivier Durand.