Eindejaarslijstje Didier Becu (Luminous Dash)
Eindejaar 2017
Als er een recensent is die de Belgische driekleur durft uithangen enkel en alleen al omdat een van zijn favoriete bands van eigen bodem een plaat uitbracht, is het wel Didier Becu, eindredacteur en medeoprichter van Luminous Dash (samen met Ann Cnockaert). Uit zijn pen kwam wierook als hij Cocaine Piss of Whispering Sons weer eens live mocht zien en internationaal genoot hij van Thurston Moore en Slowdive. Hier zijn terugblik op het bijna voorbije jaar.
Nu al klassiekers
1. Mind Rays - ‘Nerve Endings’
2. Millionaire - ‘Sciencing’
3. Thurston Moore – ‘Rock N Roll Consciousness’
4. Slowdive – ‘Slowdive’
5. Fär – ‘Salute’
Subliem, maar vluchtig
Het doet pijn om dit te bekennen, maar ik vrees Liam Gallagher. Was al ondergesneeuwd door broertje Noel. Ik weet ook niet hoe het gesteld is met ‘A Deeper Understanding’ van The War On Drugs, zou ook een bevlieging kunnen zijn. We zien wel!
Het podiumbeest
Internationaal, vreemd genoeg artiesten die straalbezopen op een podium stonden: Protomartyr, The National en Destroyer.
Maar de pluim van het jaar gaat naar Richard Ashcroft op Cactus. Plots begon men te vechten en op de tonen van zijn muziek slaagde hij erin om de vechtenden met elkaar te verzoenen. Groots!
Maar laat me het vooral nationaal houden. Cocaine Piss, Whispering Sons, Coely, It It Anita, Millionaire, WWWater en Mind Rays, ze spelen al die buitenlandse sterren naar huis met een 10-0 aan hun broek.
Maar bovenal toch weer Pawlowski met zijn Gruppo Di Pawlowski. De lof der zotheid, wat ik in het geheim voor de spiegel in de badkamer doe, vertoont hij en plein public. Een podiumpersoonlijkheid die u naar huis laat druipen van schaamte omdat je het zelf niet kan.
Vergeet de hype
Een moeilijke, maar ik word ziek van bands die steeds maar blijven toeren en niets meer te bieden hebben. Zo vond ik dit jaar OMD op het randje van. Blijf vijftig jaar spelen, maar doe het zoals Neil Young.
Ergerlijkste reclamecampagne? Goh, daarop heeft U2 al sinds ‘Achtung Baby’ het patent op. Die slagen er steeds maar meer en meer in om de meest irrelevante band aller tijden te worden, en dat met Coldplay lekker naast hun zij. Maar goed, Natalia scoort nog slechter.
Kritiek op de kritiek
Goh, ik vind het moeilijk om krtiek te hebben op een recensie omdat een recensie voor mij gewoon een mening is die geschreven wordt door iemand die verondersteld wordt met een pen te kunnen omgaan. Maakt dat die mening beter dan die van een muziekfan die honderden cd’s koopt. Ik dacht het niet. Onterechte recensies? Al zij die mijn favoriete bands afbreken, “you don’t know what you’re missing, get a life!”
Het oog wil ook wat
Ik heb geen kleinkinderen dus zij zullen het nooit weten. Maar kijk naar deze clip, be yourself, be somebody:
En kijk naar deze clip en besef dat muziek over emoties gaat.
Wat brengt 2018?
Uiteraard hoop ik dat het debuut van Whispering Sons in 2018 komt. Een band die zo aan het evolueren is dat het niet normaal meer is. En tja, als de Belgische scène zo blijft voort boeren, denk ik dat uitsluitend voor België ga, wegens net iets te verslavend. Hoop op nieuw werk van Robbing Millions en Cocaine Piss.
Waar kijk je naar uit van andere artiesten?
Josefien Deloof, Fornet, dat debuut van Rumours, Skiska Skooper (heerlijke noise!), Go March, Low Land Home, The Spectors, Hazy Way (de Sparklehorse van bij ons), Tokota, Vaginas, What Else? (ja, dat bestaat!) en King Fu (lawaai uit Luik).
Als je een bevriende of bewonderde artiest iets mag toewensen voor 2018, wat zou dat dan zijn?
Blijf uzelf, overdonder mij en de rest van de wereld en met plezier worden uw voeten gelikt. Doe vooral niet normaal. Zoek de betekenis op van rock -’n-roll en word vooral niet als U2 of Coldplay!