Eeuwige stilte en de dag erna... Bowie is terug!
Achtergrond
Het is misschien - in volle wintertijd - een wat misplaatste bekentenis, maar ik ben geen festivalmens. Nooit geweest. Ik ben er simpelweg niet voor gemaakt. Na amper twee keer Rock Werchter was ik vastbesloten het circus in 2004 aan mij voorbij te laten gaan. En toch stond ik er dat jaar opnieuw, want op 4 juli zou God zelve op de Main Stage neerdalen.
Ik begreep dat niet, de romantiek rond festivals. Kwam de massa voor deze loner te bedreigend over? Was het de pestgeur die je vanaf dag drie overviel? De extreme vermoeidheid? Het zweet, de hitte, de regen, het programma dat me maar matig interesseerde? Of de herinnering aan die legendarische kater van 2003, het logische gevolg van een gevaarlijke cocktail van warme witte wijn uit plastic flessen en surrogaat-Martini?
In elk geval bestond het niet dat ik me aan dat alles opnieuw zou blootstellen. Maar één factor schudde mijn hele overtuiging door elkaar: David Bowie zou het festival afsluiten. Ik leerde hem kennen via Under Pressure, zijn hit met Queen uit 1981. Een song bovendien die voor beiden nog steeds een lichtpunt is uit een bloedarmoedig decennium. Ik baande mezelf een weg naar Space Oddity en werd een “Bowievoor”, hongerig naar al zijn werk tussen '69 en '80.
Tijdloze klasse
Het was onmogelijk om niet in de ban te raken van de man met de vele gezichten. De meeste van Bowie's platenhoezen toonden zijn karakterkop in close-up, maar altijd radicaal anders gestyled. Er zat een wereld van verschil tussen de glamrocker Ziggy Stardust, de zwierige soulman van 'Young Americans' en de Kraftwerk-achtige pose van de eerste Berlijn-plaat 'Heroes'. Qua imagobouw en muzikale bokkensprongen had Bowie van niemand lessen te leren.
Kort na de eeuwwisseling pakte hij uit met een nieuw soort tijdloze klasse. Het hoesportret van 'Heathen' liep over van charisma. Bowie maakte indruk met een doorleefde vorm van gestroomlijnde, subtiel gearrangeerde rock en toonde collega-rockdino's hoe ze met de tijd konden meegaan zonder zich onsterfelijk belachelijk te maken. Op 'Heathen' (2002) en 'Reality' (2003) bracht hij bovendien relevante covers van Pixies- en Modern Lovers-songs, die zijn hernieuwde vitaliteit nog meer accentueerden. Maar de apotheose van de eenentwintigste-eeuwse Bowie was het acht minuten durende meesterwerkje Bring Me The Disco King. Want daarna werd het stil. Of zoals je bij het verglijden van de jaren zou gaan denken: voor altijd stil.
Ik had wellicht al kansen laten voorbijgaan om Bowie live aan het werk te zien. De Rock Werchter van 2004 volgde luttele dagen na mijn afstuderen van de middelbare school. Toen we enkele maanden voordien met de school Praag bezochten, hingen de metrostellen er vol affiches voor Bowie's doortocht. Ik kan me het gevoel nog voor de geest halen. Wist ik veel dat het vooruitzicht tot niks zou leiden...
Ultieme redding
Bowie passeerde op 23 juni nog wel in Praag, maar ironisch genoeg zou hij zijn show net daar halverwege moeten staken met een stekende pijn in zijn borst. België zou hij niet halen. Het regende onheilsberichten en het woord "hartoperatie" was genoeg om er een kruis over te zetten. Bowie werd vervangen. Door 2 Many DJ's. Ik had geen zin in dj's, en zeker niet in too many. En ook al had ik me tijdens een eerdere editie helemaal uitgeleefd op de straffe collages van de gebroeders Dewaele, op de avond van die verdomde vierde juli van 2004 was ik alleen en in rouw, op een festival waar ik eigenlijk niet wilde zijn.
Ik heb nooit geloofd dat Bowie ons definitief, zonder briefje, zou verlaten. Maar ook Joseph Ratzinger zal kunnen beamen dat geloof al eens een deuk krijgt. Tussen 2004 en 2013 lag Bowie ontelbare keren op mijn draaitafel, maar hij verscheen maar zelden op de radar. De mythevorming kreeg weer vrij spel. Heeft Bowie de muziekbusiness definitief adieu gezegd? Is hij wel ooit gerecupereerd van zijn hartfalen? Is hij terminaal? Wat je las was soms te gek voor woorden. Maar het leek inderdaad alsof Bowie zich, net als God indertijd, uit de schepping had teruggetrokken.
Vele religies rekenen erop dat hun God ooit zal terugkeren bij wijze van ultieme redding. En in het geval van Bowie kunnen we nu heel exact zeggen: hij keerde weer op 8 januari 2013 - zijn verjaardag - en gaf een prikkelend teken van leven, dat hij nogal laconiek 'Where Are We Now' doopte. De volgende dag was ik zelf jarig en 'The Next Day' zou ook de titel worden van Bowie's nieuwe plaat (!). Of toeval bestaat, weet ik niet. Maar God zeker wel. Nu nog hopen dat hij op tournee wil gaan...
De recensie van 'The Next Day', Bowie's eerste plaat sinds, leest u hier binnenkort.
Om Bowie's glorieuze second (of vierendertigste, zo u wil) coming te vieren, geven wij vijf exemplaren van zijn nieuwe album weg. Stuur een mailtje naar win@damusic.be met als onderwerp het antwoord op de vraag: het hoeveelste studioalbum van David Bowie is 'The Next Day'?