#EénPlaatMaar - The La's - Way Out (1990)

Sommige carrières in de rock-‘n-roll zijn een kort leven beschoren, maar soms moet het ook niet meer zijn. Eén plaat die alles omverkegelt, vervolgens ook de groep uit elkaar doet spatten en dan hopla aan de kant to never return no more. Tot nu dan.

Zelden wist een popgroep zo trefzeker alles te vertellen in zo weinig tijd. Helaas in alle opzichten, want het bleef bij dat ene, allesverslindende en verslavende debuut van The La's. Maar wat een weelde, wat een absolute klasse. Bijna dertig jaar later klinkt die lp nog steeds fris van de lever en zo vol passie en momentum dat het predikaat "eeuwig" mag opgeplakt krijgen.

Je blijft je afvragen wat er nog gevolgd was, indien voorman Lee Mavers die ene slag van de molen had gemist. Hij had een karakter zo groot als Liam en Noel Galagher samen (ze waren/zijn/blijven hartstochtelijk fan van The La’s) en was een legendarische perfectionist. Naar verluidt, wou hij enkel vintage analoog studiomateriaal dat nooit mocht schoongemaakt worden, omdat hij wou dat het sixtiesstof niet zou worden verwijderd.

De puntige, performante popsongs hadden zelden meer dan twee minuten nodig om recht naar het hart te snellen en zich daar vast te bijten. Way Out was de debuutsingle van The La’s in november 1987 en de video werd gefilmd voor een luttele vijftig pond in thuisstad Liverpool. Sommigen roepen om een reünie, maar voor ons hoeft dat nu ook niet meer. Dit is helemaal af en dus is het voldoende!

De mythe roept om een soort van Syd Barrett- of Brian Wilson-verhaal, maar de simpele waarheid is dat Lee Mavers, sinds hij van de drugs af raakte (altijd weer dat), een gelukkig familieleven leidt met vier kinderen: "I'm a father now, I haven't done any of that drugs for decades… I'm just a fellow that's got four kids and just living and observing as anyone could".