#Eendagsnewwave - Yachts - Yachting Types (1978)
Elvis Costello, Joe Jackson, Nick Lowe, Graham Parker,... Ze waren eind jaren zeventig de Britse koningen van het betere lied onder de kunstmatige vlag van de zogeheten “new wave”. Maar in de middenklasse waren er ook nog een heel legioen troonpretendenten die - ietwat oneerbiedig - als eendagsvliegen afgeschilderd worden. Dat waren ze heus niet altijd, maar die ene hit was en blijft wel een hele goede.
Ook zo’n leuke springerige powerwavehit uit Liverpool van Yachts. Op de lp komt er nog meer behoorlijk pittige powerpop aan de oppervlakte.
Een kwartet kunststudenten uit Liverpool die in 1977 de pubrock en r&b eigentijdser boetseerden tot de zogeheten new wave. Ietsje voor ’77 waren ze nog aan de slag als Albert And The Cod Warriors en deden ze zelfs de support van The Sex Pistols op één van hun vroege passages in 1976. En het eerste optreden als Yachts was al onmiddellijk in het voorprogramma van Elvis Costello in Eric’s Nightclub in Liverpool.
Stiff Records tekende hen stante pede maar de eerste singles leverden niet het gewenste resultaat op en ze werden door die andere Britheld, Nick Lowe, onder de arm genomen richting Radar Records. Tezelfdertijd kregen ze ook de zegen van John Peel die hen twee sessies liet opnemen voor BBC 1. Daar was Yachting Types reeds bij.
De debuutlp werd in New York City opgenomen met gerenommeerd producer Richard Gotteher, die eerder al Blondie en Richard Hell aan het vinyl toevertrouwde. Hij was ook mede-oprichter van het befaamde Sire Records samen met Seymour Stein en zou veel later ook nog 'Oh No, Not Not Now' van Won Ton Ton opnemen.
Nog een feitje: de banden van de debuutlp 'Yachts' zouden door de douane in beslag genomen worden om “technische redenen”. De ontvangst was wisselvallig, gaande van negatief tot hoopvol, en een tour met Joe Jackson en The Who bracht niet veel meer zoden aan de dijk.
Er volgde nog een tweede langspeler, 'Yachts Without Radar', maar het einde van de groep was al snel nakende in 1980. Groepsleiders Martin Dempsey en John Campbell zouden respectievelijk Pink Militayr en It’s Immaterial oprichten, terwijl toetsenman Henry Priestman als producer nog zou tekenen voor Mark Owen en Melanie C.