#Eendagsnewwave - Sinceros - Worlds Apart (1979

Elvis Costello, Joe Jackson, Nick Lowe, Graham Parker,... Ze waren eind jaren zeventig de Britse koningen van het betere lied onder de kunstmatige vlag van de zogeheten “new wave”. Maar in de middenklasse waren er ook nog een heel legioen troonpretendenten die - ietwat oneerbiedig - als eendagsvliegen afgeschilderd worden. Dat waren ze heus niet altijd, maar die ene hit was en blijft wel een hele goede.

Echt één van de plezantste singles van de laatste veertig jaar.  Het heeft alles wat een fijne single moet hebben: een veelbelovende intro met krinkelende, winkelende gitaren, een couplet dat bouwt naar een perfect refrein met veel ooh en woohoohoo’s en dan een bruggetje dat perfect naar de ultieme meerstemmige refreinen leidt. En dat alles in de drie minuten. Heerlijk!

Twee platen maar, maar wel twee goede, waarop pop en wave perfect met elkaar werden vervlochten. Afkomstig uit Londen en gestart als The Strutters, zochten ze de weg naar een platenfirma. De ritmesectie werkte al mee op 'Stateless' van Lene Lovich en tourde met haar tijdens de 'Be Stiff Tour'. Maar in 1979 was het hun beurt als The Sinceros en de debuut-lp 'The Sound Of Sunbathing' met de onvermijdelijke hit Worlds Apart. 

Wij herinneren ons levendig de passage op 'Avro’s Toppop': zoveel vrolijkheid en joie de vivre was ons lang onthouden. Pure pop for now people zoals new wave destijds in de markt werd gezet. De tweede langspeler, 'Pet Rock' zou al veel  minder jolig ontvangen worden. En in 1981 was het vet al ver van de popsoep. Zanger Mark Kjeldsen overleed in 1992 aan aids. Toetsenman Don Snow zou Paul Carrack nog vervangen in Squeeze en bassist Ron François zou The Teardrop Explodes vervoegen en drummer Bobby Irwin tenslotte zou met Nick Lowe en Van Morrison werken, maar overleed in 2015.

Het had meer mogen zijn voor the Sinceros, maar dit blijft, ook na veertig jaar, een briljante single waarbij je niet op je stoel kan blijven zitten.