Duyster: transmission ended

Achtergrond

Het is voorbij. Geen 'Duyster' meer volgende week. Meer dan reden genoeg voor een grafrede.

22h02, zondagavond, 21 juni 2015.
The Funeral van Band Of Horses klink zachtjes uit de radio. Helaas geen ironie. Van meewoed zijn mevrouw Duyster en de heer Janssen nooit bang geweest. En ook deze laatste keer wordt de ziel helemaal blootgelegd op de tonen van artiesten die de donkere, gevoelige snaar, die diep verborgen zit in ieder van ons, weten te raken.

Zelden staat de tijd stil. Zelden is er in deze gehaaste maatschappij plaats om gewoon te gaan zitten en te luisteren. Vijftien jaar lang werd deze tijd gecreëerd door twee radiomakers; met een radioprogramma waarbij je, als je het eenmaal gehoord had, jezelf begon af te vragen waarom andere programma’s er niet in slagen om zo’n sfeer te creëren; een sfeer die zo verslavend kan zijn.

Radio aan, wereld uit. Van tien tot twaalf werden elke zondagavond nummers geprogrammeerd die nooit het daglicht zagen in primetime. Nummers die je meenamen naar een plaats in je hoofd waarvan je wist dat het er gevaarlijk is. Gevaarlijk om de realiteit te vergeten, om meegesleept te worden diep in gedachten verzonken.

Van de meest gekende artiesten als Bon Iver en Sigur Ros tot die singer-songwriter die in zijn kamer wat zat te klooien en een meesterwerk afleverde. Iedere week werden de nummers zorgvuldig uitgekozen door Eppo Janssen. Genieten en ontdekken, hand in hand.

Waar kan je je op de hedendaagse radio nog overgeven aan het gedreun van een progrocknummer van twaalf minuten om vervolgens te worden overvallen door een simpel, akoestisch gitaartje? Alles kon, alles mocht, als het maar voldeed aan de strenge kwaliteitseisen.

Dat dit alles werd ondersteund door één van de zachtste radiostemmen op het noordelijk halfrond was daarbij geen bijzaak. Ayco wist altijd de stemming van de muziek perfect door te trekken. Zonder het zelf te willen stond ze op hetzelfde niveau als de muziek. Een gave die zo natuurlijk aanvoelde dat het je enkel opviel, als na de uitzending het journaal de hele sfeer aan diggelen sloeg. Het enige verweer om dat gevoel in stand te houden was om op de uit-knop te drukken, net voor die verdomde jingles het overnamen. En dan wezenloos zitten nagenieten.

Niet licht, donker.
Zo wordt duister omschreven door Van Dale.
Maar voor velen was duister een lichtpunt, eens het geschreven werd met een “y”. Bedankt voor het bijbrengen van al dat schoons, Ayco en Eppo!

Transmission ended.