#Dromenland - Be-Bop Deluxe - Sleep That Burns (1976)

“Slapen is verloren tijd, behalve als je droomt”, zei een wijze. Daarom een weekje songs waarin de droom (of de nachtmerrie) heerst.

Prima gelegenheid om één van onze favoriete gitaristen bill Nelson nog eens onder de aandacht te brengen. Want zowel met zijn bijzondere seventiescollectief Be-Bop Deluxe als solo kreeg/krijgt hij veel te weinig spotlicht. 'Axe Victim' uit 1974 bijvoorbeeld gaf half het glamrocklegioen het nakijken, maar enige publieke waardering leverde het niet op. Wereldplaat desalniettemin.

Sleep That Burns kwam van 'Sunburst Finish' uit 1976 en is een gitaarrocker die driest aanzet maar gaandeweg evolueert naar aparte droomsequenties, die zowel qua ritme als dynamiek een ander karakter aannemen. Bill Nelson legt uit in Mix Magazine in 2019: "The song is about dreams. I had a fascination with how we spend so much of our time asleep, dreaming. And dreams don't make sense. It was intended to be an epic track. I thought of the song as being kind of a movie, with a cutaway to this scene in the center, where the mood changes. And you get this picture in your mind of a café, the narrator sitting there with waitresses around him, from both the style of the music and the sound effects. The high guitar part at the end of the intro is actually keyboardist Andy Clark playing a MiniMoog synthesizer, using the modulation wheel to mimic a lead guitar sound."

Opgenomen in de Abbey Road in Londen, alwaar ze benevens de plaat ook een heuse soundeffectsbibliotheek opnamen. En aangezien ze toch in de Abbey Road waren, hanteerden ze dezelfde mellotron die ook door de Beatles werd gebruikt in Strawberry Fields Forever. Die mellotron moest uiteraard in de Abbey Road studio blijven, waardoor ze voor de daaropvolgende tournee eentje moesten huren die hen nachtmerries bezorgde, aangezien het (on)ding door de verschillende voltages altijd licht uit de toon was en zwaar onderhevig bleek aan temperatuurschommelingen die in een concertzaal altijd wel aanwezig zijn.