Down The Rabbit Hole 2015: smeltkroes van stijlen

Achtergrond

Na een geslaagde editie vorig jaar is Down the Rabbit Hole van 26 tot 28 juni terug voor een tweede editie. In tegenstelling tot vorig jaar, waar sfeer en randanimatie nog de grote troeven van het festival waren, is de affiche dit keer indrukwekkend. Met kleppers die luisteren naar namen als The War On Drugs, Damien Rice, Alabama Shakes, Roisin Murphy, Iggy Pop en Leftfield zijn wij dan ook maar al te blij dat we naar deze versterkte konijnenburcht mogen trekken.

Het ordewoord dit jaar is eclecticisme; de meeste, of althans de beste, acts die op het festival staan brengen een smeltkroes aan stijlen en invloeden. Een andere tendens is dat het niet meer de kleine namen zijn die het festival de moeite waard maken, maar eerder de kleppers. 

De eerste act die wij zullen bekijken op openingsdag vrijdag is meteen een dreun van formaat. Canadees rockduo Death From Above 1979 heeft sinds vorig jaar 'Physical World' uit. Dansbare punk en noiserock behoren nog steeds tot het arsenaal dat live toch een paar aanslagen op onze trommelvliezen moet kunnen bewerkstelligen. Gezien de set wordt gespeeld in aanloop naar een liveplaat bij het Third Man-label van Jack White verwachten we het beste.

Wie snel is, kan onderwijl nog even het Nederlandse duo zZz meepikken. Een combinatie van orgel, electronica en drums levert trippy, dansbare rock op.

Wie slim is, heeft een goede plaats bemachtigd voor wat ongetwijfeld het hoogtepunt van de dag zal worden: Flying Lotus. Met 'You’re Dead' heeft de Amerikaan een meesterwerk geschapen waarin jazz, hiphop en experimentele electronica naadloos in elkaar overlopen. Timeboy, de projectiecubus van Fly Lo staat dan weer garant voor spectaculaire visuals.

Even later brengt Patti Smith haar punkgamechanger 'Horses' integraal. Voor de ouderen een nostalgische trip, voor de jongeren een kans om een levende legende aan het werk te zien. De grote vraag is of Smith veertig jaar na het uitkomen van de plaat nog genoeg energie en venijn in zich kan vinden om een plaat, die ze al honderden keren heeft gebracht, met genoeg inlevingsvermogen te spelen.

Er zijn ook heel wat dj’s op verschillende veldjes, die ongetwijfeld een dansvloer aan het bewegen kunnen krijgen, maar de eerste avond kiezen wij voor achtereenvolgens Throes + The Shine en Omar Souleyman. De eerste brengt een mengelmoes van Kuduro - een Angolees muziekgenre dat een dansbare mash-up van traditionele, Caraïbische en Angolese muziek inhoudt - en rock. De tweede is een Koerd uit Syrië die begon als bruiloftszanger en is uitgegroeid tot een elektroheld. Stel je een danceact voor in een verlaten dorp in de woestijn en je komt in de buurt. Wereldfeest!

De tweede dag wordt ingezet met Rhye: intieme, Deens-Canadese r&b, waarvan de makers lange tijd gehuld bleven in mysterie. De songs zijn subtiel, klein en goed gearrangeerd.

Hierna mag Damian Marley zijn ding doen. De jongste zoon van Bob brengt commerciële reggae. En voor nieuwe ontdekkingen of muzikale revelaties hoef je niet naar zijn show te struinen. Maar Marley staat garant voor feest en wie kan dat afslaan?

Een alternatief is de rauwe blues/garagerock van Benjamin Booker; ook niets nieuw, rechtdoor gitaarrock, genietbaar zonder meer. Bovendien zullen alle hipsters (en dat zijn er een pak op DTRH) zich daar bevinden. Draagt u een ronde bril, een lelijk hemd en een bandana? Dan weet u waarnaartoe.

Daarna is het een kwestie van snel zijn, want vlak na Marley speelt, in een andere tent, The Gaslamp Killer Experience. Experimentele hiphop vanop Fly Lo’s huislabel, niet gespeend van multiculturele invloeden. The Killer zelf staat achter de knoppen en zijn band (Experience) speelt geestesverruimende melodieën. De occasionele  sjamaan moet u erbij nemen. Hiphop, wereldmuziek, klassieke vioollijnen, ... The Gaslamp Killer Experience gooit alles door elkaar en maakt daarvan een verwarrende, extatische brij.

Tussendoor kunt u wat garagerock (Dolomite Minor), wat bluesrock met leuke stem (Alabama Shakes) of wat modebewuste artpop (Roisin Murphy) meepikken. Maar de avond begint pas echt met Goat. De psychedelische mix van te veel genres om op te noemen die deze Zweden brengen is live een eclectische en meeslepende ervaring. De zware reverb en als dronerock aandoende sound (goed naar Spaceman 3 geluisterd) van 'Commune', het meest recente album, genereert een geluid waarin je kan verdrinken (of meedrijven). En opnieuw zal u de occasionele sjamaan er moeten bijnemen.

Het gevecht om de oudste act moet Patti Smith voeren met Iggy Pop. Die beruchte rocker op leeftijd behoeft geen introductie. Dezelfde bedenkingen als bij Smith gelden trouwens ook hier.

De avond afsluiten doet u met The Gaslamp Killer die - dit keer zonder zijn Experience - een gedenkwaardige en bonte dj-set zal brengen.

De volgende dag vroeg op is de boodschap want het absolute hoogtepunt van het festival speelt namelijk zondag in de vroege namiddag: Max Richter. Richter brengt post-minimalistische, klassieke muziek. Hij is het meest gekend voor zijn breed gearrangeerd, dramatisch meesterwerk Sarajevo maar maakte met 'Infra' een ingetogen, melancholische en introverte, deels elektronische plaat. Bij Richter zit elk geluid, elke toon precies op zijn plaats. Hij hercomponeerde de 'Vier seizoenen' van Vivaldi in zijn eigen klankidioom en komt daar perfect mee weg. Met de bouwstenen van het barokwerk maakte hij een emotioneel intens (euforisch, intriest, ingetogen…) werk. Hoe Richter zijn werk tot haar recht zal laten komen in een tent op een festival is de vraag.

De volgende act om naar uit te kijken is King Gizzard and the Lizard Wizard. Fuzzy garagerock-/psychedelica-/punksoundscapes. Ze staan bekend als onvoorspelbaar, chaotisch en intelligent en spelen met twee drummers en drie gitaristen, een harmonicaspeler en een bassist. De muziek bestaat uit eindeloze composities waarmee ze hun publiek proberen hypnotiseren. Zeker het proberen waard.

Hierna reppen wij ons naar Seasick Steve. Hoewel hij met zijn laatste album steeds meer richting pop zweeft, is de sympathieke bluesman een levende legende, die in staat is vrij minimale blues te vertalen naar grote festivalpodia.