Douglas Dare - 'Seven Hours ep'

Achtergrond

Goed nieuws voor wie Tom Odell teveel posterboy en te commercieel vindt: vanuit het overstroomde westen van Engeland komt Douglas Dare aandrijven op zijn piano met in zijn binnenzak de ep ‘Seven Hours’

Op deze vier songs tellende ep staan een paar overtuigende argumenten om deze drieëntwintigjarige zoon van een pianoleraar niet meer aan je ogen en oren te laten ontsnappen.

Die argumenten zijn meervoudig. Om te beginnen is er de indringende stem, die op je inkerft als een bot, roestig mes en toch diepe wonden slaat. Akkoord, dat is misschien wat overdreven, maar je wordt gegarandeerd geraakt.

Ten tweede is er het prachtige pianospel dat slechts spaarzaam wordt opgeluisterd met toefjes handgeklap en elektronische achtergrondgeluidjes. En dan zijn er ook nog de songs op zich, die allemaal prachtig zijn opgebouwd en die allemaal gezegend zijn met poëtische teksten.

Een favoriet uitpikken, is haast onbegonnen werk, want het niveau is hoog. Toch gaan we, gezien alinea twee, voor Scars. Dat lijkt wel geschreven door een vijftigjarige, die terugblikt op zijn leven en blijft hopen dat hij toch geraakt kan blijven door de gewone dingen des levens. De tekst is niet alleen veelzeggend, maar klinkt ook nog eens poëtisch en vloeiend.

Maar we hadden net zo goed Lungful  kunnen kiezen, geïnspireerd door dat moment net voor een groot waagstuk. Of Flames, een elegie over verloren dromen met net iets meer elektronische toefjes – als subtiele knipoogjes naar James Blake – dan de andere drie.

Of Douglas Dare ook een volledig album zal kunnen boeien met zijn spaarzaam gearrangeerde, uitgekristalliseerde nummers zal de toekomst uitwijzen, maar onder onze radar zal hij niet meer duiken.

Wil je deze beloftevolle snaak aan het werk zien, dan kan dat op zaterdag 19 april in Brugge tijdens More Music!