#DominoDeel1 - Warren Zevon - Werewolves Of London (1978)
Verliefd op de zaterdagavond in de jaren tachtig en dat was de schuld van Omroep Brabant op de toenmalige Radio 2, die van elke zaterdagavond een heus muziekfeest brouwden, week na week. Wij bleven er voor thuis, voor Domino Deel 1 (voor de rock) van 20 tot 23 uur en dan nog een Domino Deel 2 (voor het nieuwe) van 23 uur tot middernacht. Bakken cassettes hebben we toen opgenomen. We mochten lijden dat we toen een bandrecorder hadden. De spoelen zouden nu nog overuren maken. Kan iemand die radioprogramma's digitaliseren? Kan dat? bestaan daar überhaupt banden van?
Hopla, nog zo'n "Monstre Sacré", dat we vooral door Domino Deel 1 leerde kennen en waarderen. De combinatie van charme, humor en vakmanschap is zelden zo treffend neergelegd als door deze "bad boy" van rock-'n-roll. Eigenwijs met een plan voor ogen, maar ook doordrenkt van enige drank en ander verdovend spul die de focus een beetje "verwaasde" bij momenten.
Maar wat een catalogus, als je hem zo even in helicopterperspectief overvliegt. En op Rock Werchter 1983 werd het ons allemaal kristalhelder toen hij in volle zonlicht, alleen op het grote podium, vlak na de ontketende Scabs en vlak voor een knalset van John Cale met de vleugel een half uur iedereen wezenloos charmeerde met een handvol wereldsongs. We geven ze u alle elf op een rijtje: Lawyers, Guns And Money, Play it All Night Long, Frank And Jesse James, Roland The Headless Thompson Gunner, Jeannie Needs A Shooter, Charlie's Medicine, Hasten Down The Wind, Accidentally Like A Martyr, Poor Poor Pitiful Me, Excitable Boy en Werewolves Of London. En nu mag u even gaan liggen.
Die laatste werd geschreven met gitarist Waddy Wachtel in opdracht van Phil Everly, die een "dance song" zocht voor The Everly Brothers, waar Zevon toen mee samenwerkte. Leuk ook voor de nerds onder u: geproducet door Jackson Browne en met backing vocals van Mick Fleetwood en John McVie (ongetwijfeld bij een goed glas whiskey of een lijn waspoeder) en het Chinees restaurant waarvan sprake, Lee Ho Fook bestaat echt en bevindt zich in Gerrard Street in de Londonse Chinatown, alwaar de eigenaar nog een foto met Zevon tentoonstelt.
Toen in 2000 een gevecht uitbrak tijdens een concert van Zevon in de Bowery Ballroom in New York, stopte hij met spelen, wachtte geduldig het einde van het gevecht af om te hernemen alsof er niets was gebeurd met de woorden: "I bet this never happens at Sting concerts." Dit soort fantastische situatiehumor zal ons helaas niet meer te beurt vallen, aangezien Zevon in 2003 aan longkanker stierf. Hij hield het langer uit dan de dokters voorspeld hadden en slaagde er nog in om een pakkende laatste plaat, 'The Wind', op te nemen.