Domino 2011: Laatste hoogmis voor de zig zag wanderer
Achtergrond
Je hebt mensen voor wie The Beatles of Nirvana voorgoed een onoverbrugbare kloof sloegen en je hebt "zig zag wanderers" - om het met Beefheart te zeggen - die een niet te stillen appetijt koesteren voor nieuwe, grensverleggende muziek en dus sinds 1999 het Domino-festival frequenteren. Na vijftien jaar trekt men er de stekker uit, maar niet voor zich nog één keer van zijn meest levensvatbare kant te tonen. Reden te meer dus om tussen 6 en 12 april op de stoep van de Anspachlaan te bivakkeren. daMusic trok alvast Domino's dichtbegroeide muziekjungle in en bundelde zijn observaties.
Menig recensent heeft de voorbije jaren zijn tanden stuk gebeten op zelfverzonnen genrenamen als witch house en hypnagogic pop, stromingen die qua sub-gehalte nog veel dieper gaan dan Jules Vernes 'Twintigduizend mijlen onder zee'. Op Domino komen ze boven water. Akkoord, iedereen kent ondertussen Battles en Belle & Sebastian. En ook een naam als Blixa Bargeld (Einstürzende Neubauten) vergeet je niet gauw. Het leven durft bij het naderen van de laatste adem al eens voorbijflitsen. En zo is het maar net bij Domino, waar Battles, Belle & Blixa inmiddels tussen de familiefoto's staan.
Laat ons dus focussen op de kunst die Domino zich eigen maakte: de pronostiek van de sounds van morgen. Het Britse label Touch - voor de elektronica sinds '82 wat ECM betekent voor jazz - leent voor de eerste festivalavond (6 april) drie van zijn raspaarden uit, allen afkomstig uit noorden, ver en nabij. Doet headliner Mika Vainio niet meteen een belletje rinkelen, dan zegt het Finse duo Pan Sonic u misschien wel iets. Vainio kiest nog steeds voor spaarzame klanken in subtiel gelaagde sculpturen.
Een Nederlander (Thomas Ankersmit) en een IJslandse (Hildur Gudnadottir) gaan Vainio vooraf. De eerste knutselt, onder meer met langgerekte saxofoonnoten, desoriënterende soundscapes. Hildur bedient zich van de cello en levert een sombere persoonlijke kijk op Arvo Pärts sacrale minimalisme. Vainio, Ankersmit en Gudnadottir zijn drie rivierarmen die toch op de een of andere manier samenvloeien. Een beter visitekaartje kan een label zich niet wensen.
Een nieuwe dag, een nieuw geluid, al raken we hier helemáál het spoor bijster. Darkstar? Hype Williams? oOoOOO? Eerlijk gezegd nog nooit van gehoord! Darkstar heeft met zijn album 'North' (2010) aan de dubstepboom staan schudden tot er zowaar iets heel nieuws en persoonlijks uitviel. Bewijsmateriaal - luister eerst Deadness en Gold! - is te vinden op YouTube. Een "Kraftwerk voor de 21ste eeuw", werd elders op het web geopperd. Nog niet zo'n gek idee.
Het Londense duo Hype Williams begeeft zich op heel ander terrein, namelijk dat van de analoge keyboardmanipulatie. Lo-fi en chillwave of - uitgedrukt in bands - Ariel Pink's Haunted Grafitti en Ducktails lijken de belangrijkste referenties. Of de bandnaam een self-fulfilling prophecy blijkt, zal afhangen van de menigte die voor Hype Williams naar de AB afzakt op 7 april. oOoOOO, een gothic Crystal Castles, levert bijkomende argumenten om toch maar te gaan.
Wie noch kennismaakte met Blixa Bargeld, noch met Alva Noto, krijgt op 8 april de kans om twee vliegen in een klap te slaan met het naargeestige samenwerkingsverband ANBB, dat vorig jaar het album 'Mimikry' releasete. Een YouTube-user zegt over Berghain: "I scared the hell out of my niece with this track." U bent gewaarschuwd.
Behalve Bargald, hebben ook Meat Beat Manifesto en Cindytalk, begonnen als eenmansband van Schot en zelfverklaard Transgender Warrior Gordon Sharp, wortels in de jaren tachtig. Cindytalk maakte eerst naam met experimentele, vaak lugubere postpunk en nu met elektronische improvisatie, wars van elke beat of melodie. Deels van eigen bodem is Intangible States, een wervelend audiovisueel project van Stray Dogs en de Zwitserse visual artist Legoman.
Voor zaterdag 9 april staat (of beter, stond) u voor een keuze. Het dubbeloptreden van Agnes Obel en Clare Louise - de ene een Deense, de ander een Franse chanteuse - is immers uitverkocht (net als de avond rond Belle en Sebastian op 10 april overigens). Geen nood! In de Club leidt het mysterieuze Wu Lyf uit Manchester op hetzelfde ogenblik een ritueel waarvoor ook The Beautiful Band en Spookhuisje zijn uitgenodigd. Wu Lyf is een waanzinnig veelzijdige band, die nu eens klinkt als een Pitchforkversie van de pyschedelische garageband The Pink Fairies, dan weer als een lo-fi Vampire Weekend. The Beautiful Band en Spookhuisje - beide even Belgisch als dwars en on-Google-baar - maken het enigma van 9 april 2011 compleet.
Battles stond eerder al op Domino en brengt in juni zijn langverwachte tweede plaat, 'Gloss Drop', uit. Op 11 april zal de band - minus stichtend lid Tyondai Braxton - ongetwijfeld een pak nieuw werk prijsgeven. In zijn kielzog voert Battles twee namen die al enige tijd sluimeren in de underground: synthwizard Oneohtrix Point Never (zie: 'Returnal', 2010) en wizard tout court Dan Deacon (zie: 'Bromst', 2009). In een song als Snookered mengt die laatste 8-bit-tunes met stuiterende beats, glockenspiel en Brian Eno-achtige vocalen. Bepaald geen Jan Modaal, die Dan Deacon.
Net als Battles, draait ook de Zweedse Argentijn José González al een tijdje mee. In februari van dit jaar moest González de tournee van zijn band Junip nog aflasten wegens ziekte. Op Domino (12 april) staat hij er weer solo. Het is te zeggen, solo maar geruggesteund door zijn stadgenoten van The Göteborg String Theory, véél meer dan enkel strijkers overigens. De adembenemende versie van Cycling Trivialities die op de website van TGST beschikbaar is, voorspelt het allerbeste.
Gonzalez' prachtige bewerkingen van songs van Springsteen, The Knife en Massive Attack, kunnen desgewenst ook worden ingeruild voor The Art of Noise. Nee, geen reünie van de avant-gardistische synthband rond Trevor Horn, maar wel het parallelle lawaaiprogramma van Merzbow, Liturgy en Sightings. Merzbow kent u wel, op zijn minst zijn naam. De Japanse noise-sensei is inmiddels de vijftig gepasseerd, maar werkt nog steeds aan een verschroeiend tempo. Op zijn discografie kan je dan ook een doctoraalstudent loslaten.
Voor Merzbow de deur van Domino voorgoed achter zich dicht gooit, krijgen de chaotische feedbackpunk van Sightings en de vreemdsoortige black metal van Liturgy, een tip van Mauro, de kans om het publiek van zijn sokken te blazen. Het is misschien een vreemde woordkeuze, maar hij werd fijnzinnig samengesteld, die Art-of-Noise-avond.
Hetzelfde geldt voor de volledige elfde editie van het Domino-festival, de allerlaatste hoogmis voor de zig zag wanderer. Wie of wat de leemte zal opvullen, dat zijn zorgen voor later.
Het Domino Festival loopt van 6 tot en met 12 april in de Brusselse AB. Voor alle info surf je hierheen.