Domino 2011: De Dominosteen zal vallen

Achtergrond

"De dominosteen zal vallen", liet de organisatie enigszins onverwacht weten. Het nichefestival is aan zijn laatste editie toe en dat is jammer. Domino was zo stilaan een merk geworden voor bands uit de marge die in het zog van gevestigde waarden hun ding mochten doen op een Belgisch podium. Misschien voorvoelden we de beslissing afgelopen jaar al toen we een uitgebreide terugblik neerpenden rond anderhalf decennium Domino. In ieder geval is april 2011 het meest relevante moment om deze tekst even af te stoffen om zo te herlezen welke straffe primeurs de programmatie van Domino heeft voortgebracht.

Om het aantal edities van Domino te tellen, hebben we ondertussen exact drie handen nodig. Het festival stamt dus nog uit de tijd dat er geen internet, geen MySpace, geen Last.fm en vooral geen daMusic was. Al deze media brengen de muziekliefhebber op slechts enkele muisklikken van de nieuwste hypes, trends, bands en concerten.

Een festival als Domino, dat eind jaren negentig ontstond als klankbord voor beloftevolle bands in de marge, ondervond in het voorbije decennium dat een muzikale pioniersrol niet meer zo evident is als in haar beginjaren. En toch. Toch is het lijstje van bands waarmee het Belgische publiek kennis kon maken via Domino indrukwekkend.

Eén van de sterkste voorbeelden is uiteraard de passage van Sigur Rós in 2000. 'Agaetis Byrjun' lag toen een jaar in de platenzaak en de AB zorgde voor een welverdiende, eerste kennismaking met België. Een paar platen en een stuk of wat Werchters later, reikt de hele postrockscene met veel moeite tot aan de knieën van de band.

Maar Domino was ook de pionier van andere Ijslandse bands. Zo stond Múm er in 2001, kort na de release van hun eerste langspeler 'Yesterday Was Dramatic - Today is OK' en 6 platen later mag datzelfde Múm op een hele schare fans rekenen in Europa.

Ook in recentere jaren bleef Ijsland stukjes Brusselse grond veroveren. In 2007 was er op Domino voor het eerst een Europese labelnight van Bedroom Community met Valgeir Sigurdsson, Nico Muhly en Ben Frost. Een blijvend succes zo bleek, want met Hildur Gudnadottir staat op deze laatste editie alweer een Ijslandse muzikante geprogrammeerd.

Nog recenter is het optreden van de postklassieke muzikant Jóhann Jóhannsson in 2009. Het Domino-effect lijkt te werken, want de man blijft maar ronddribbelen in Vlaanderen waar we hem de laatste jaren met de regelmaat van de klok aan het werk zagen.

Alsof Kurt Overbergh de échte doorbraak voorvoelde, programmeerde hij in 2006 ook de Ijslandse dame Emiliana Torrini die in 2009 internationaal bekend werd met haar hit Jungle Drum.

Domino was echter ook een platform voor Belgische bands. Stijn (2003) mocht er nog voor de release van zijn eerste album al zijn ding komen doen, de klassieke anarchisten van het Hessiaanse DAAU stonden er al in 2001 op de planken en belandden tot hun eigen verbazing in hetzelfde jaar op Werchter en ook het Waalse Girls in Hawaii viel toen met amper één ep al in de smaak van de Dominoprogrammatie. Dat bleek bovendien een goede zet. Hetzelfde jaar nog bracht de band hun debuutalbum uit dat meteen meer dan 60.000 keer over de toonbank ging.

Maar Ijsland en België zijn niet de enige vaatjes waaruit Domino naar hartelust nieuwigheden tapt. De Oostenrijkse elektromuzikant Fennesz kreeg in 2007 en 2009 duwtjes in de rug en zo kwamen we de zonderlinge man tot onze eigen verrassing tegen in het cultuurcentrum van, godbetert, het West-Vlaamse Roeselare.

En Domino zorgt er wel meer voor dat muziek die aanvankelijk in de marge sliep langzaam maar zeker tot in de diepste regionen van onze Vlaamse landerijen doordringt. Dat bewijst bijvoorbeeld de aanwezigheid van het jonge Interpol (2003) lang voor hun doorbraak en van The Mars Volta die er hun eerste fratsen kwamen spelen (2003), net voor de tragische dood van bandlid Jeremy Ward (mei 2003).

Zo kunnen we nog tal van voorbeelden opsommen. De eerste plaat van Goldfrapp was genoeg voor een plaatsje op het podium (2001), Patrick Wolf en Efterklang (2005) doen tegenwoordig bij elke muziekliefhebber een bel rinkelen, Leslie Feist (2005) bleek na Broken Social Scene ook solo een sterke dominosteen als je haar album 'The Reminder' uit 2007 erop naluistert en dat 65days of static één van dé absolute hoogtepunten was van Domino 2010 hadden ze in de AB in 2006 ook al geroken.

Geen mens die eraan twijfelt dat er ook in deze editie een paar namen staan die nu nog als een onbekende verzameling letters overkomen, maar binnen enkele jaren een begrip zullen zijn geworden. En dat voor de laatste keer...

Voor alle info over Domino surft u toch gewoon hierheen.