Doe geen moeite
Achtergrond
De platenfirma’s weten ook hoe het gaat: heel wat van hun kostbare promo-exemplaren eindigen ergens onderaan een kartonnen doos waar mettertijd steeds meer stof op gaat liggen. Waarom dan de moeite doen om er een hoesje rond te steken, dat al te vaak niet eens geopend wordt omdat de recensent wel eens op Youtube of Spotify zal gaan loeren? U hoort het, deze week bespreken wij – geheel klassiek volgens de cd-in-de-spelermethode – een aantal platen in lege of witte hoesjes.
Zomes – ‘Earth Grid’ (Thrill Jockey Records). Een instrumentale plaat moet al heel goed zijn om stand te houden in onze platencollectie. ‘Tubular Bells’ en ‘Oxygène’ zijn zowat de enigen die ons meteen te binnen schieten. Die zijn natuurlijk van een andere orde dan deze trage keyboard-met-beatjesplaat, zelfs al klinkt dat keyboard lekker vuil en organisch. Leg nummertje vier, Bloodlines, bijvoorbeeld eens naast Magic and Loss (The Summation) en ontdek dat je met diezelfde twee akkoordjes een magnifiek sterke song kan maken in plaats van een achtergrondmuziekje voor een Vlaamse dramareeks. Of hebben we hier weer helemaal niks van begrepen?
Mountains – ‘Air Museum’(Thrill Jockey Records). Soms denk je: “mix hier wat vogelgeluidjes door en je hebt zo ‘n new age-cd die ze in Center Parcs verkopen”. Nee, in dit repetitieve gepriegel zien wij eigenlijk echt helemaal niks. En het soort lui dat deze platen opzet om hun geest even meditatief leeg te maken, heeft sowieso wellicht niet veel in z’n kop zitten. Misschien vindt deze plaat dus wel aftrek bij studenten pol&soc die hun harses even rust willen gunnen tijdens de blok.
Ear pwr – ‘Ear Pwr’ (Car Park records). Jezus Christus, met deze stapel plaatjes zitten we echt wel in het land der leegte. De sound van Ear Pwr is even plat als het cd’tje zelf. Echt niks van dynamiek, niet in die immer doorechoënde keyboardjes als in die drum die met dweilen in plaats van met stokken bespeeld lijkt te worden als in die vrouwenstemmetjes die van een kinderkoor op Prozac lijken te komen. De songs verschillen onderling even hard als erwtjes uit blik. En dan nog die grijze, grijze bedrukking op de cd. Heer, verlos ons uit ons lijden!
Animal Version – ‘Animal Version’. Goed, toegegeven, deze ep (nee, niet voor de aajfoon!) heeft wel degelijk een hoesje, maar het is zo nietszeggend dat ook dit kleinood al sinds het jaar tien in de schuif ligt. De klank vliegt jammer genoeg veel te veel kanten uit. Er zitten fijne stukjes metal tussen, soms gaat het de Savatage-kant uit, dan weer eerder richting Scorpions, en soms zelfs naar – de gruwel! – Blink 182 of Linkin Park. Mix er hier en daar nog een oervervelend stil en traag stukje tussen en u weet: dit had gerust nog een paar jaar in de schuif mogen blijven liggen. Tot en met de dag dat het bureau tot spaanders wordt vermalen.
Vitas Guerulaïtis – 'Vitas Guerulaïtis' (Cheap Satanism Records). Op een Verbatim cd-r’tje verdomme. Maar wel interessant. Stadsgeluiden, potten-en-pannengerammel, hier en daar wat gitaar, niet te bevatten teksten… normaal krijgen we daar nogal snel het vliegend van, maar dit anarchistische trio weet er iets boeiends mee te doen. Wij vermoeden dat een optreden van deze Brusselaars ook niet te versmaden zal zijn. Zo eindigen we toch nog geïntrigeerd.