Discodeine

Achtergrond

Het is moeilijk hen vast te pinnen op één specifieke stroming binnen het dancegenre, dus laten we dan maar stellen dat Discodeine elektronische muziek maakt waar af en toe op gedanst mag worden, soms op gechilld kan worden en sporadisch op geflaneerd zal worden. Tegelijkertijd heeft het allemaal een Franse "chique" en een zekere pose, maar het laat zich daar ook niet meteen door opsluiten. Tijd om dit eens van nabij te bekijken.

Dat dit project van zuiderburen Pentile en Pilooski ergens zweeft tussen pop en dance merk je als je twee nummers als Synchronize en Antiphonie naast elkaar legt. Het ene nummer brengt een zomerzonnetje in huis en nestelt zich voor de rest van de dag in je geheugen, het andere stuurt je naar de late uurtjes in de discotheken. Die tweeslachtigheid komt ook gewoon voort uit hun dagelijkse leven: "We behoren inderdaad tot die elektronische muziekscene, maar negentig procent van de muziek waar we thuis naar luisteren hoort helemaal niet in dat hokje. Normaal dat je dat op ons album hoort. Voor ons is de soul in muziek vooral belangrijk. Niet of het al dan niet elektronische muziek is".

Daarbij komt ook nog dat ze graag met echte (!) instrumenten aan de slag gaan en zich niet beperken tot een laptop, groovebox en effecten. Luister daarvoor maar eens naar het werkelijk prachtig intimistische D-A. "Ja, we gebruikten strijkers zoals viool en cello, harp, vintage keyboards, steeldrum en esoterische Braziliaanse percussie (lacht). In de clubs werken we met drie formules: of een volledig computergestuurde set, of we sleuren een drummer mee het podium op, of we brengen ook een muzikant mee die bizarre instrumenten als de ondes-Martenot of kristallen glazen bespeelt".

Dat Vito De Luca van Aeroplane een grote fan was van Italiaanse filmklassiekers met bijhorende soundtracks was meteen merkbaar aan 'We Can't Fly'. Ook bij Discodeine denken we vaak aan oude, bestofte en bijna vergeten films, al kunnen we niet meteen thuis brengen waarom. Misschien zijn het die vintage keyboards. "Zou kunnen... maar we zijn in elk geval enorme filmfreaks en cinema werkt heel erg inspirerend voor ons."

Dat ze daarmee als een kleuter in een kleurboek buiten de lijntjes tekenen is duidelijk. Ook het gebruik van humor (alleen de platenhoes al) en de lak die ze hebben aan regeltjes om goede dancemuziek te componeren maakt hen apart, maar zelf omschrijven ze zich niet meteen als punk. "Punk? Nee, helemaal niet. Ik zou ons eerder omschrijven als young traditionnalists. We zijn misschien wel ergens buitenbeetjes, ja. Dat was meteen ook de reden waarom we Matias Aguayo vroegen om Singular in te zingen. Ook hij is zo'n buitenbeentje in de dance".

En Jarvis Cocker, ex-frontman van de Engelse band Pulp ook misschien? Misschien ook niet, maar hij zingt wel mee op Synchronize. Pilooski maakte eerder voor hem al een edit van een van zijn nummers. "Jarvis was een van onze Dirty Edits serie (uitstekende reeks van edits waarbij onder andere Can, Pointer Sisters en The Alan Parsons Project bewerkt werden, nvdr) en vroeg of ik een versie wilde maken van You're In My Eyes. Daarna eindigden we in een goed restaurant en uiteindelijk in de studio voor Synchronize".

Over de toekomst blijft Discodeine voorlopig nog vaag: "we willen leren koken. Liefst Zuid-Italiaanse keuken. En dan nemen we nog een tweede Discodeine-album op". We zijn nu al benieuwd naar die nieuwe invloeden.