Deze Britse acts mag je niet missen in 2018

undefined

Een goeie vijfendertig kilometer ligt er tussen de UK en het vaste land: je zou er haast naar kunnen spuwen, als de wind goed zit. Vanaf 2018 maakt Narrow Seas, het nieuwe concept in samenwerking met Muziekclub De Zwerver, regelmatig de oversteek en brengen ze muzikaal lekkers mee. In deze lijst kijken we even mee in hun notitieboekje en mogen we alvast enkele tickets weggeven. Laaf er u aan als een hert aan koele waters!

Hotel Lux (London)

“Debt on his mind / his home’s up for sale and his job’s on the line… you’ve ruined his life.” De working class struggle is helemaal terug. Hotel Lux brengt het beste van The Cramps, The Fall en de oude Nick Cave terug tot leven en doen dat op verpletterende wijze. Envoi wordt ook wel beschreven als de soundtrack bij het razen van een nachttrein, geschreven in de vochtige kelder van zanger Lewis Duffin. Met hun vorige maand verschenen single The Last Hangman laten ze weten dat Hotel Lux geopend is for business.

Dama Scout (Glasgow)

Er is een serieuze hoek af, dat is zeker. Maar dat maakt Dama Scout net zo interessant. Kinderlijke gitaarriedeltjes worden gemengd met klassieke indie invloeden en moderne pop instincten. Tempo’s gaan zonder waarschuwing een versnelling hoger en komen later abrupt terug tot stilstand. Hun in november verschenen ep was een schot in verschillende rozen tegelijkertijd en werd door verschillende media de hemel ingeprezen. Denk aan Palehound, Speedy Ortiz en – waarom ook niet – Deerhoof. Fruitig!

 

IAMDDB (Manchester)

De mensen die erbij waren enkele weken geleden in de Ancienne Belgique zullen dit beamen: IAMDDB is het zoetste snoepje om uit te delen op de aankomende festivals. Samen met Jorja Smith en Cardi B behoort ze tot de leading ladies van een nieuwe generatie. Ze mocht SZA vervangen tijdens de tour van Bryson Tiller en werd op de longlist van de BBC Sound Of 2018 gezet. Met haar meer dan 22.000 volgers op Facebook is ze al lang geen ruwe diamant meer. Maar alleen al voor haar nummer Shade en bijhorende clip willen we deze alsnog eens in de kijker zetten. The waviest in the game!

 

Abattoir Blues (Brighton)

Het scherpste mes in de besteklade van politiek Groot-Brittannië.  Abattoir Blues is kwaad, heel kwaad. En dat laten ze merken met gevaarlijk gegrom op stormachtige gitaren terwijl ze in hun teksten gif spuiten richting de hoge piefen in het Westminster Parlement. “Insults are all you’re breathing/Lies are your currency!” – nou, nou. Hun naam lenen ze aan het gelijknamige album van Nick Cave, veruit zijn meest gracieuze plaat. Dat getuigt van goede smaak. Nog niet volledig overtuigd? Laat hun muziek je dan omver brullen.

 

Bloody Knees (Cambridge)

Pop punk van de bovenste plank. Dat wil zeggen: ruige gitaren, meezingbare refreinen en "vuist in de lucht - haar in de bierbeker - scheur in de jeans"-muziek. De kans is groot dat je deze band al voorheen tegenkwam. In 2014 brachten ze namelijk al de geweldige ‘Stitches ep’ uit en mochten ze mee op tour met Wolf Alice. Nu, ruim drie jaar later, komen ze met een vervolg: ‘Maybe It’s Easy’. Hun geluid wat scherper bijgeslepen, proberen ze hiermee gezwind de weg naar uw oren te vinden. En dat lukt ze aardig. Klinkt niet echt Brits – Not Done doet ons soms smakeloos herinneren aan Nirvana – maar dat maakt ze niet minder getalenteerd.

 

Puma Blue (London)

King Krule siert de eindejaarslijsten van 2017 en er zijn er heel wat die in zijn sporen willen treden. Degene die daar het best in slaagt is Puma Blue. Lome lofi-pop met jazz invloeden ingeboterd met een stem die doet denken aan Jeff Buckley. Kortom: vinger-in-de-poesmuziek van de bovenste plank.  

 

Slowthai (Northampton)

Uit de underground van Northampron rijst een Fenix uit de afvalberg. Slowthai is één van de meest beloftevolle grime rappers uit de UK, voor één keer niet uit London zelf, maar uit een verre wijk daarbuiten. Zijn hardere stijl van rappen balanceert op hip-hop en garage maar voelt aan als een frisse bries in een genre die zich tegenwoordig kenmerkt als rommelig en chaotisch. Slowthai is claustrofobisch, onorthodox en verslavend. Zo hebben we ze graag.

 

Yowl (Peckham, London)

Zelden in een vingerknip zo enthousiast geraakt voor een band dan toen we Yowl (foto) voor het eerst hoorden. Donkere garage rock die doet denken aan Iceage. Brutaal, gefrustreerd en zeer intens. De soundtrack voor de gedesillusioneerde Britse jeugd. Of zoals Loud And Quiet het treffend verwoord: “Yowl are a band who make Peckham sound like New York City 2002”. Nu jullie nog.

 

Her’s (Liverpool)

Dit olijke duo wist met hun mix van dromerige janglepop, 80’s invloeden en de nodige dosis humor heel wat hoofden in hun richting te draaien. Zo behoren ze tot de Class Of 2018 van het Britse DIY magazine en vallen begin volgend jaar Europa binnen. Hun eerste wapenfeit ‘Songs Of Her’s’ is een leuke verzameling nummers zonder echte samenhang, maar hun echte debuut staat op de planning voor 2018. Eerst hun eerste Europese shows afwerken, beginnend met een passage in De Zwerver op 22 februari. Tickets zijn hier te koop: http://bit.ly/2Bto2vG

 

Rex Orange County (South London)

Wie Rex Orange County in 2017 nog niet tegengekomen is, heeft vast onder een rots geleefd. Maar wij laten je graag het zonlicht zien. Tyler The Creator merkte het jonge talent op, liet hem prompt twee nummers schrijven op zijn bejubelde ‘Flower Boy’ album en de jonge Londenaar zag zich plots in een mum van tijd het podium delen met Frank Ocean, Skepta en Mac DeMarco. Zijn muziek kan je omschrijven als tedere r&b. Songs als smeltende ijsjes, gericht naar de liefde van zijn leven: zijn vriendin Thea. Binnenkort te zien in de AB club onder het Live Europe concept. Tickets zijn hier te koop.

 

Connie Constance (Watford)

Connie Constance staat  hevig aan de poort van de grote doorbraak te rammelen en wordt her en der omschreven als de toekomst van de Britse soul. Ze studeerde moderne dans en schreef in het geheim poëzie tot ze het licht zag. Ze kon beide combineren in de muziek, en doet dat voortreffelijk op haar onlangs verschenen ‘Boring Connie’ ep, een plaatje vol met jazzy ballads en Solange-achtige atmosferen. 2018 wordt het jaar van Queen Connie, als je het ons vraagt.

 

Splurgeboys (London)

Niets zo vermakelijk als perfect uitgevoerde grime deuntjes. Het producersduo Splurgeboys leeft volgens het “good music making, fast-life living, slow wine sipping” motto en was vooral te vinden achter de schermen. Dit jaar beslisten ze voor eigen succes te gaan met hun knaller van een album ‘Chill + Bill’, een must voor iedere grimeliefhebber die zichzelf serieus wil nemen. Voorbeeldje: de splinterbom die Donny MC heet, onlangs nog in de remix gegooid met grimegrootheden als JME en P Money.  Hoog tijd om onze contreien op te zoeken!

 

Lumer (Hull)

Verezen uit de onderbuik van het industriële Hull. Rumourige post-punk zonder handleiding met als drijfveren frustratie en opgekropte emoties. In staat om kleine concertzalen tot schroot te herleiden. Niet voor iedereen weggelegd, maar wie het wel smaakt kan zich haast geen leven voorstellen zonder. Geweldige band!

 

Cabbage (Mossley)

In de slipstream van doorgebroken bands als Shame en Idles komt Cabbage. De enige band in deze lijst met een Wikipediapagina, al is die waarschijnlijk door de band zelf aangemaakt. Cabbage werd al opgericht in 2014, maar dit jaar kwam hun eerste album uit: ‘Young, Dumb and Full of…’ – een verzameling van al hun vorige ep’s. De volgende stap is dus die eerste echte debuutplaat. En wanneer we Uber Capitalist Death Trade horen kunnen we haast niet wachten tot het zover is.

 

Drahla (Leeds)

“Kim called, she’s ok about it” staat te lezen als YouTube-comment bij één van hun clips. En wij gniffelen natuurlijk! Drahla heeft hoorbaar kaas gegeten bij Sonic Youth, Wire en Parquet Courts en geen kat die daar om zal miauwen. Hun eerste ep werd geproducet door de MJ, de frontman van Hookworms en als bijkomend toemaatje mogen ze volgend jaar mee als het voorprogramma van Ought. U weet nog steeds niet in welk hokje ze te plaatsen? Beluister dan hun single Silk Spirit en trek er verder uw plan mee.

 

Denzel Himself (London)

Iemand die de grenzen van de grime zoveel mogelijk opentrekt, daar doen wij ons petje voor af. Denzel Himself is zowaar de Britse Busta Rhymes. Of Tyler The Creator, als hij uit de krottenwijken van London zou komen. Het perfecte visitekaartje geeft hij af met Chevi, een verschrikkelijk ambitieus nummer dat onmiddellijk zijn talent laat bovendrijven. Ongetwijfeld meer van dat in 2018.

 

Feet (Coventry)

Eindigen doen we met een positieve noot. Feet is een bende jonge gasten die het leven niet al te serieus neemt, en maar goed ook. Ze wisten de afgelopen maanden een geweldige livereputatie uit te bouwen waarmee hun moeder hen de nek zou willen omwringen. Maar met hun single Petty Thieving tonen ze eindelijk meer in hun mars te hebben dan wat knoeien en deugnieterijen uit te halen. Ongelofelijk dat ze na een jaar nog niet volledig ontbolsterd zijn. Maar daar zal 2018 vast een handje bij helpen.

 

Wij mogen tickets weggeven voor het Narrow Seas concert van Her’s en The Future Dead in De Zwerver. Zend ons een mailtje met je favoriete Britse opkomende band en wie weet win jij niet alleen een duoticket, maar mag je jouw aanrader ook binnenkort komen bekijken in Leffinge! Mailtjes worden ontvangen via narrowseasconcerts@gmail.com. Succes!

Meer van dit? Volg de Narrow Seas playlist op Spotify en blijf op de hoogte via hun Facebookpagina!