#DeSongsVan2021 - Low - More (2021)

#DeSongsVan2021 - Low - More (2021)

Lijstjes, jaaroverzichten, terugblikproza, we zijn er dol op aan het einde van het jaar, maar al te vaak wordt er gefocust op albums. Wij zoomen deze week iets dieper in en gaan puur arbitrair voor een paar songs die heel vaak op onze muzikale radar passeerden, omdat we er op één of andere manier door werden gepakt.

Huis van vertrouwen in menig eindejaarslijstje. Nu en voor eeuwig, want ongeveer elke plaat van de heer en mevrouw Sparhawk-Parker is een voltreffer.

Grappig. Toen wij voor nieuw luistergerief twee weken geleden in Sounds in Venlo rondsnuisterden, werd het luid en duidelijk door de winkel gestuurd. En je zag sommigen dan bijna hardop denken dat er een vuiltje aan de naald zat. Het was deze More met zijn Metal Machine Weld-intro die alles kapot doet klinken om dan even later statig en ingetogen Mimi Parker te horen gospel zingen, want het moet niet altijd heavy metal zijn om enige verwoesting aan te richten.

Spaarzaamheid troef dus, een absolute vereiste in het Low-huishouden. De meesters in het strippen tot de naakte essentie die de zogenaamde lo-fi of slowcore tot grandioze hoogtes brachten. Lo-fi is het al lang niet meer, eerder grandioso-fi. Ex-Led-Zep-opperhoofd Robert Plant is fan en coverde voor zijn 'Band Of Joy' uit 2010 twee nummers van Low. En gelijk heeft hij.

Over de kapotte gitaarklank op de plaat gaf Alan Sparhawk toe dat hij onder invloed staat van Marc Ribot: "Also this guy Marc Ribot, he’s in New York. He’s played on a bunch of different things. In the eighties, he played with Tom Waits and different people — that very fragmented, broken guitar sound is him. That’s always my favorite sound: Marc Ribot playing a guitar that he found in a dumpster". Afval klonk nooit mooier.

30 december 2021
Patrick Van Gestel