#DeSeventies - The Stooges - 1970 (1970)

Onze 'Wonder Years' met de Kevin Arnold in ons die de tienerperikelen en sociale onmacht in de seventies vooral verklankt zag in muziek. Wij kunnen nummers uit die periode horen, de groeikrampen terug voelen en zelfs geuren en kleuren herbeleven (de geur van een Panini-sticker, de patchouliwalmen op de speelplaats, de kacheldampen in het leslokaal,….) Een weekje terugblikken op een tijdperk dat veel meer om het lijf had dan progrock en disco.

Eén van de vele, rauwe primal screams van James Newell Osterberg Jr. aka Iggy Pop. Met de opener van kant twee van 'Fun House' leveren de Stooges het niet onlogische vervolg op 1969 van het debuut af, waarin ze waarschuwden dat “It probably wasn’t going to be a lot of fun” om dan met 1970 te verklaren dat “Out of my mind on saturday night / Nineteen-seventy rollin' in sight / Radio burnin' up above / Beautiful baby, feed my love all night / Till I blow away all night /  Till I blow away I feel alright / I feel alright,  Whoo”.

De drugs sloegen deze keer wel hard aan. Totale opwinding, honderdduizend volt op volle maniakmodus en bovenop de gitaarherrie nog een saxofoon uit het voorgeborgte van de hel, bespeeld door de lippen van Steven Mackay (niet te verwarren met die andere toeterende mens van Roxy Music, Andy Mackay). Stukje free-jazz er bovenop dus. Trouwens, wie de bijzonder fijne wekelijkse, radiofonische strapatsen van DJ Iggy volgt op BBC 6, zal vaststellen dat hij tussen alle nieuwe dingen ook nog altijd graag een forse streep freejazz à la Coltrane of Sun Ra ertussen vlamt. 

De originele lp-versie klokt af op vijf minuten veertien, maar wie de 'Fun House'-sessionsbox bezit, heeft zomaar even veertien versies in zijn bezit, gaande van vijf tot acht minuten met diverse intrigerende tekstversies. Voor de specialisten.  Maar voor nu: de rechtervuist gebald in de lucht, salontafel aan de kant en “Out of my mind…”