#DeSeventies - The Clash - 1977 (1977)

Onze 'Wonder Years' met de Kevin Arnold in ons die de tienerperikelen en sociale onmacht in de seventies vooral verklankt zag in muziek. Wij kunnen nummers uit die periode horen, de groeikrampen terug voelen en zelfs geuren en kleuren herbeleven (de geur van een Panini-sticker, de patchouliwalmen op de speelplaats, de kacheldampen in het leslokaal,….) Een weekje terugblikken op een tijdperk dat veel meer om het lijf had dan progrock en disco.

Een B-kantje met de anthemische kracht van een A-kant. Stond op de flipzijde van White Riot aan de vooravond van het machtige, titelloze debuut. Geschreven door Mick Jones en Joe Strummer als een schot voor de boeg, aankondigend dat het de hoogste tijd was voor een nieuwe roedel jonge honden die het tijdperk van Beatles, Stones en Presley zeer luidruchtig en al stormenderhand vaarwel zegden.

Nochtans was het geen frontale aanval op de voornoemde afgoden, maar een momentopname van waar Groot-Brittanië toen stond met de hoge werkloosheid, diepe economische recessie, raciale onlusten en een chaotisch jubileumjaar van de Queen, die vijfentwintig jaar op de troon zat (of zoals de collega’s kernachtig stelden: “God Save the Queeeeen / she ain’t no human beiiing”). 

1977, een jaartal mooi samengevat door The Clash in minder dan twee minuten. Zo maken ze geen B-kantjes meer, meneer. (Ze maken überhaupt geen B-kantjes meer. Ze worden gestreamd). Sod it, you hip wankers!