#DeSeventies - Stiff Little Fingers - 78 R.P.M. (1979)

Onze 'Wonder Years' met de Kevin Arnold in ons die de tienerperikelen en sociale onmacht in de seventies vooral verklankt zag in muziek. Wij kunnen nummers uit die periode horen, de groeikrampen terug voelen en zelfs geuren en kleuren herbeleven (de geur van een Panini-sticker, de patchouliwalmen op de speelplaats, de kacheldampen in het leslokaal,….) Een weekje terugblikken op een tijdperk dat veel meer om het lijf had dan progrock en disco.

Dit stond net niet op de de originele lp 'Inflammable Material', maar was oorspronkelijk een B-kantje voor Alternative Ulster. Toen in 1980 kersvers leraar geschiedenis Mark “Brasser” Haesendonckx op het Atheneum in Maaseik de tip gaf om ons ongeoefende oor eens te luisteren te leggen bij 'Hanx', de nieuwe live plaat van Stiff Little Fingers ging er weer eens een prestigieus deurtje open. We werden instant-verliefd op dit jonge, rauwe punkrockkwartet uit Belfast, dat met het verzet tegen de burgeroorlog en de anti-militaristische kijk een ander verhaal vertelden dan de No Future van vele andere punkrockers.

Vooral de eerste twee langspelers, ‘Inflammable Material’ en ‘Nobody’s Heroes’, blijven stompen in de maag en mogen terecht in het pantheon van klassiekers. Razendknappe songs. Ramones met een geweten als het ware en met de rauwe, raspende edoch melodieuze stem van Jake Burns, die we vantijds graag mee in de auto nemen om mee te brallen op de snelweg.

Dit 78 R.P.M. verwoordt het als volgt: “Sixty nine it was fine you say / But by seventy nine it's gonna be mine I say / Seventy one rang the knell / Seventy two we went through hell / Seventy three and seventy four only gave us more / Bloody bloody bloody bore / Seventy eight revolutions a minute” Ongelofelijk hoe zo'n straf nummer op een B-kant verzeild raakt. Bij de heruitgaves en de anthology werd dit ruimschoots rechtgezet.

Op de vraag waar al die woede vandaan kwam, die de grimmige kijk op de seventies verklaart, zei Jake Burns: “Pretty obvious really. We were all guys who had grown up through the madness that was Belfast in the seventies and we were sick of it. We couldn't make our feelings known by shouting on street corners, but by writing a song, we could.”