#DeSeventies - Ryan Adams - 1974 (2003)

Onze 'Wonder Years' met de Kevin Arnold in ons die de tienerperikelen en sociale onmacht in de seventies vooral verklankt zag in muziek. Wij kunnen nummers uit die periode horen, de groeikrampen terug voelen en zelfs geuren en kleuren herbeleven (de geur van een Panini-sticker, de patchouliwalmen op de speelplaats, de kacheldampen in het leslokaal,….) Een weekje terugblikken op een tijdperk dat veel meer om het lijf had dan progrock en disco.

Ryan Adams is van heel wat markten thuis en laat zich niet graag in een ho(e)kje drummen. Hij doet graag wat hij wil wanneer hij dat wil, want wie in 2003 een opvolger voor zijn straffe classic albums 'Heartbreaker' of 'Gold' verwachtte, sloeg de bal mis, want hij had met 'Demolition' het jaar ervoor al aangegeven dat hij andere richtingen verkende en vooral veel lucht wou geven aan zijn veelschrijverij.

'Rock ’n Roll' was wat de titel aangaf: een ruwe plaat vol rebellie en aangevuurd door een nieuwe generatie (Strokes, White Stripes) die hem een schop onder de kont gaven, maar ook met de bewondering voor Replacement Paul Westerberg, die hij openlijke uitte, en voor de glamrock, die hij ontdekt had. Ook de titels waren een onomwonden tribute aan de seventies, want wat te denken van Wish You Were Here, So Alive of Rock ’n Roll, recht weggelopen uit het notitieboekje van Pink Floyd en Kiss. En 1974 was een antwoord op het 1969 en 1970 van The Stooges.

Geen grootse plaat, wel een straf gedreven album dat met passie de originals eer aandoet. Je kan Ryan Adams veel verwijten, maar niet dat hij geen hart voor rock heeft. “It's raining like a nose bleed / Cigarettes and sweets / And I feel it coming on / Bloody as the day I was born / It's 1974 / Just like the day I was born / It's 1974”. Jawel!