Desertfest 2015 - Feestje van zand en gitaren (2)
Achtergrond
Geen vier podia op Desertfest, dit jaar,maar slechts drie. En daar zijn wij niet meteen rouwig om. Er valt zo immers al genoeg te kiezen. Maar als het dan toch moet: onze selectie uit het stevige aanbod. Best op tijd komen dus op 9, 10 en 11 oktober in Muziekcentrum TRIX.
Gezien op Eurosonic, een paar jaar geleden, dit Monomyth(foto), en meteen betoverd door de zwoele rond donkere toetsenpartijen zwevende, psychedelische ruimtereis van deze Hollanders. Toen zaten ze een beetje weggestopt ergens in een kelder, maar deze instrumentale edelstenen verdienen beter dan dat en mogen zo stilaan wel eens opgedolven worden. Laat je dus ook inpalmen door de schittering om dan jezelf voorgoed te verliezen.
Toen wij Moon Duo voor het laatst aan het werk zagen was dat “duo” uitgebreid met een (uitstekende) drummer, wat het geheel alleen maar ten goede kwam. Op plaat werden we nooit echt gecharmeerd door dit gezelschap, maar als ze op een podium staan, weten ze steeds weer te begeesteren. En dat is toch waarvoor je naar een concert gaat. En Moon Duo gaat dan tot aan de maan. Nog zo'n zanderige plaats trouwens, waar dit festival zich ongetwijfeld uitstekend zou thuis voelen. Hoe kan je dan weerstaan aan dit duo?
Indrukwekkend gezelschap uit het Verenigd Koninkrijk, Orange Goblin, met als voortrekker de indrukwekkende reus en brulboei Ben Ward. De rest van de band mag tegenover deze gigant dan misschien op dwergen lijken, dat betekent nog niet dat het doetjes zijn. Ze weten precies waar de klepel hoort te hangen en produceren samen een zompige, aan blues verwante sound, die wordt ondergebracht onder de noemer “stonermetal”, maar eigenlijk veel verder gaat. Blues en andere metal zijn evengoed elementen in hun sound.
Meesters van de doommetal, zijn het, Earth, die een akkoord eindeloos kunnen laten aanslepen, de drums pijnlijk traag bespelen en de bijpassende bastonen aanleveren. Precies dat maakt hen volkomen uniek in het hele metalcircus. Het resultaat is zo verslavend als de suiker in je koffie. Voor de laatste plaat haalden ze er trouwens wat vocalisten bij, hetgeen de muziek niet altijd ten goede kwam, maar live beperken frontman Dylan Carlson en zijn band zich (meestal) tot de instrumentale versies, waarover je niemand zal horen klagen.
De metalwereld is al heel lang niet meer beperkt tot de Angelsaksische landen. En Ufomammut is daarvan het beste bewijs. Uit Italië afkomstig weten ze je met eigenzinnige en krampverwekkende sludgemetal door te dringen tot je ziel om daar hun dood en verderf te zaaien. Dieper gaan is vaak onmogelijk. Laat dus je maag ontwrichten, je darmen in de knoop leggen door deze Italiaanse meesters. Vergeet Michelangelo en Raphael, denk enkel en alleen nog Ufomammut en schilder de binnenkant van je hersenpan zwart.
Queens Of The Stone Age, Kyuss, … het zijn zij die vaak vereenzelvigd worden met stoner. Maar er was er eentje, die daaraan voorafging. Fatso Jetson wordt er immers mee gecrediteerd om de basis te hebben gelegd waarop zoveel andere, meer bekende bands hebben gebouwd. Nu krijgt u de kans om uit te vissen hoe dat precies zit. Dat het vooruit zal gaan, daar mag u zeker van zijn. En is dat niet waar wij allemaal op afkomen? Nekspieren duchtig laten masseren vooraf en dan gaan tot aan het gaatje.