#DeBetereBasstem - Claw Boys Claw

De diepe bas, de basso profondo of le basse noble: het zijn allemaal synoniemen om de diepe stem te omschrijven die meestal geassocieerd wordt met de heer Leonard Cohen, die naar het einde van zijn lange carrière almaar dieper peilde. Maar ook heel wat anderen deden een meer dan verdienstelijke poging de bodem van de stembanden te verkennen. Een week vol favorieten die mee kunnen dingen naar de Oscar voor de diepste stem. En kom nu niet af met Barry White, voor een keertje niet...

Claw Boys Claw

Een van de mooiere lage stemmen in de Lage Landen is ontegenzeggelijk die van Peter te Bos van Claw Boys Claw.  Ach, wat hebben we rondgehost en in polonaisestijl de pogo gepleegd op de dolenthousiaste concerten van Claw Boys Claw, die altijd met een overschot aan energie het podium omdoopten tot een kolkende massa. Maar al te vaak kon je de muzikanten niet meer onderscheiden van het publiek op die knotsgekke shows. Zij die tussen eind jaren 80 en midden jaren 90 weleens een concert of festival meepikten waar “the Boys” op de affiche stonden, weten wel waarover we praten.

Net toen iedereen dacht dat Claw Boys Claw niet verder ging geraken dan de eigen garage, bracht de groep plots een van haar beste platen uit: ‘Sugar’. The Boys wisten op dat album zelfs nog een hitje te zetten (Rosie piekte op plaats 22 in de Nederlandse hitlijsten), al was het toch vooral Spread That Jam dat wist te imponeren, met name door die typerende, zware stem van te Bos. Klaar is de groep trouwens allerminst: in 2018 werd nog ‘It’s Not Me, The Horse Is Not Me’ de wereld ingestuurd.