Death Rattle - 'In Shade'

Achtergrond

De term ’Britse elektronica’ klinkt verre van exotisch, maar dat is ook de bedoeling niet bij Death Rattle. De sound van het duo werd met kruisingen tussen Depeche Mode en Fever Ray naar het hoofd gesmeten, benieuwd of ze nu ook zinnigs teruggooien op langspeler ‘In Shade’.

Chris en Helen Hamilton maken hun sound bewust zwaar via slepende gitaren en een bezorgd klinkend stemgeluid van die laatste tijdens openers Shade en Situate, of later nog met Exhale en het verdwalende Fortress. Veel variatie volgt er nadien eigenlijk niet meer, waardoor het een vrij lange en slopende veertig minuten worden. Weak Joints speelt nog wat met dubby synths tijdens het refrein, en herhalende tekststukjes of “o-ohs”, maar ook niet meer dan dat. Wait klinkt op een waterachtig drumcomputertje zelfs erg flets.

Tijdens Shell wordt er wel een andere richting gekozen. De anders zo aanwezige ritmes en wall of sound maken plaats voor ingetogen gitaarstrelingen en een af en toe betoverende Helen Hamilton. In de verte doemt er nog wat percussie op, maar aandringen doet die nooit. Ook Safe Waters trippelt weg van de sleur, maar dan met trapladders van synths of vocals en een opwellend arrangement naar het einde toe. Blows doet uiteindelijk nog zowel aan Depeche Mode als Ellie Goulding op valium denken, wat voor alle duidelijkheid niets slechts hoeft te zijn.

In Take Down worden zowel de gitaarversterker als het strottenhoofd van Helen Hamilton opengezwierd. Alles klinkt veel uitbundiger en krachtiger, maar bij gebrek aan verdere creatieve inhoud, gaat de punch verloren.

Erg veel mist u dus niet bij het rateren van dit album, al horen we het potentieel wel. Live zijn er mogelijkheden en daar mogen ze mee uitpakken. Maar met dit geleverde werk pakt de atmosfeer van de zelfverklaarde electronic noir-pop nog niet genoeg.

‘In Shade’ is uit via Limb Records. Op zaterdag 29 november speelt de band in Water Moulin in Doornik.