#DeAfsluiter - Masters of Reality - Kill The King (1988)

De afsluiter van een plaat, daar is hard over nagedacht. Hij moet een blijvende indruk nalaten of een open vraag inleiden. Wat komt hierna?! Zoals de laatste scène in een film. Is het de synthese van het verhaal of is het een bruggetje naar het volgende? Vaak is het een zacht orgelpunt of is het het meest avontuurlijke nummer op de plaat die de richting aangeeft waar de artiest een volgende keer naartoe wil.

In 1988 werden we compleet van onze sokken geslagen door een joekel van een debuut. Driewerf helaas werd het door veel te weinig mensen opgemerkt. De meeste mensen, die wij kennen en het goed vinden, verafgoden het kleinood. Wij hebben dan ook heel wijze vrienden en ze hebben overschot van gelijk. Het is immers een regelrechte parel.

Een hardrockplaat pur sang met verschroeiend veel zin voor avontuur en met oor voor de voorgangers (Sabbath, Zep, Cream), maar ook met een moderne, massieve klank, die sommige grungegroepen nooit echt wisten te vatten, hoe hard ze ook probeerden. En dan was er nog het werk van ene Rick Rubin die wist hoe een hardrockplaatje nu precies moest klinken.

Maar het moest hier over het laatste nummer gaan en dat was het epische Kill The King, tenminste als u in het bezit bent van het originele plaatje, uitgebracht op Def American, het label van de eerder aangehaalde Rubin. Op de snelle re-release via Delicious Vinyl een jaar later, werd er geswitcht met de volgorde en werd Sleepwalkin’ de finale. Wij verkiezen met grote voorsprong de originele volgorde met het magistrale Kill The King dat zo op 'Disraeli Gears' van Cream uit 1967 had kunnen staan. Het dient dan ook niet te verbazen dat opper-Master Chris Goss voor de opvolger van het debuut koos voor gekke Ginger Baker als drummer op Sunrise On The Sufferbus.

Kill The King sluit de plaat hoe dan ook machtig mooi af met een akoestisch pianootje en een tokkelend Spaans gitaartje die er na exact één minuut de brui aan geven. Met de Marshalls op elf wordt er dan een onvervalste classic rocker tegenaan gegooid met heftig riffgeweld, een hengst van een refrein, een waanzinnig lekkere solo en, om fors unheimlich te eindigen, nog wat grillige tempowisselingen in de vorm van een outro, zoals dat wel vaker op een laatste nummer gebeurt om de luisteraar verdwaasd achter te laten.

Masters of Reality als ware masters of suspense. Een goed verborgen geheim, deze Masters of Reality.