De vergeten progplaten (1)

Achtergrond

Welke progressieve platen zijn bijna onder onze radar doorgevlogen? Gelukkig hebben we daarvoor een eindejaarsround-up. Hier volgt een eerste selectie. 

Het naar het digitale tijdperk verwijzende ‘Ones & Zeros: Vol. 1’ is de vijfde langspeler van het in New Jersey gevestigde 3RDegree. Dit album groepeert thema’s zoals transhumanisme, levensverlenging en andere waarmee de mens sinds de versnelde, technologische vooruitgang geconfronteerd wordt. Ook muzikaal schiet het concept aardig in reliëf door de combinatie van Britse excentriciteit en een directe, melodische aanpak op Amerikaanse leest. Het sextet brengt complex vakmanschap met aanstekelijke hooks en vocal harmony. Jammer dat de productie weinig tegemoet komt aan de futuristische ambities. (10T Records)

Wat een raar idee om een recensent een promoschijfje te sturen waar twee tracks (Far Memory en Zingbong) op ontbreken. Alsof een filmcriticus zijn oordeel moet vellen zonder de eindscène gezien te hebben. Ach, het zal allemaal wel in het verlengde liggen van wat we wél te horen kregen van ‘Technicians Of The Sacred’, alweer het twintigste studioalbum van Ozric Tentacles. De fans zullen weer smullen van de met dub en trance overgoten psychedelica van deze underground Britten. Wie een symfonische insteek van het genre verkiest, weet al langer de weg naar onze eigen Lokerse jongens van Quantum Fantay. (Madfish)

Ook al is het Oostenrijkse trio PHI al vele jaren actief, pas met hun laatste schijf ‘Now The Waves Of Sound Remain’ verschenen ze op de radar van progaficionado’s en wisten ze in het circuit voor enige beroering te zorgen. Hun groovy postprog komt evenwel het beste tot zijn recht in een live context. ‘Waves Over Vienna’ legt hiervan stevig getuigenis af. De Weense dasBach-club leverde het compacte formaat voor een even intense als zweterige avond. Wie niet bang is voor stomende, potige rock met geraffineerde structuren, zal genieten van de dynamische sound en Markus Bratusa’s unieke, sonore zang. (Gentle Art of Music)

Retroprog met ouderwetse funkritmes én moderne elektronica? Toetsenist Jim Alfredson geneert zich als THEO nergens voor op zijn debuut ‘The Game Of Ouroboros’. Dat de man een bijzondere affectie heeft met de klassieke periode van bands als Yes en ELP, horen we aan zijn grommende Hammondorgel. Maar rauwe analoge synths, akoestische piano en computers infiltreren evengoed de kleurrijke texturen. En dan hebben we het nog niet over het majestueuze pijporgel op The Blood That Floats My Throne. Zeg niet dat u met zo’n songtitel niet gewaarschuwd bent. (Generation Prog)

Het verhaal klinkt enigszins vertrouwd: door de afnemende interesse van pers en publiek besloot de Franse symfogroep Orion er in 1980 het bijltje bij neer te leggen. Met een aantal onafgewerkte opnames. Maar kijk: aangespoord door de huidige renaissance besloten bassist Pat Wyrembski en zanger-toetsenist Janusz Tokarz in 2013 ‘Mémoires Du Temps’ alsnog uit te geven. Achttien maanden later keert men terug met ‘La Face Visible’, een conceptalbum geïnspireerd op de val van de Berlijnse Muur in 1989 en het recente drama in de kantoren van Charlie Hebdo. Zo wordt ‘La Face Visible’ vooral een aanklacht tegen het totalitarisme en een pleidooi voor de vrije meningsuiting. De melodieën hebben een emotionele geladenheid die we met Franse muziek associëren. De drums klinken wel alsof ze uit een doosje komen, maar lezing van het cd-boekje brengt hierover geen uitsluitsel. (Musea Records)