De Progprof - Een dijksterke mozaïek

Voor lange tijd gold de progressieve rock als het exclusieve domein van blanke mannen. Uitzonderingen als Annie Haslam en Sonja Kristina bevestigden de regel, en dan ook enkel in het vocale departement. Daar kwam verandering in met de - thans talloze - female fronted bands. Vandaag is Nederland het gidsland. Frontvrouwen met gitaren, we zien ze in Lesoir, een Limburgse band die al tien jaar meedraait, maar als moeilijk in een hokje te plaatsen artrockformatie te lang onderbelicht is gebleven.

Tot vorig jaar, toen de Nederlanders met de progrocksterren van Riverside door Europa mochten toeren. Geef toe: een band met twee vrouwelijke multi-instrumentalisten, het is een bezienswaardigheid. Sindsdien neemt hun carrière een hoge vlucht, met de nieuwe, vijfde worp als voorlopig zenit. Het is een dijk van een plaat. En in dijken bouwen moet je onze noorderburen geen lessen geven. Als er in deze coronawereld nog enige rechtvaardigheid bestaat, dan ligt het vinyl van ‘Mosaic’ op elke arty salontafel te pronken.

In de negen nummers zit werkelijk alles op de juiste plaats. Daar zit ook de productie voor iets tussen, met John Cornfield (Muse, Supergrass, Robert Plant) en Paul Reeve achter de knoppen. Reeve is de vocal producer van Matt Bellamy en haalt hier het beste uit de stemmen van Maartje Meeusen en Eleën Bartholomeus. Met een geweldige frasering stoten ze Anathema’s Lee Douglas van de troon. Je hoort dat Lesoir ook naar de band uit Liverpool heeft geluisterd, maar ‘Mosaic’ is een volstrekt eigen melancholische mozaïek van art- en progrock. Bovendien is dit een groeiplaat die stilaan, maar zelfzeker onder de huid kruipt. Met zowel persoonlijke (het met venijn ingezongen Is This It) als politieke (Dystopia) songs. En heel toegankelijk, zodat te hopen valt dat een breder publiek de band oppikt.

‘Mosaic’ door Lesoir is verschenen bij GlassVille Records.